Frisse Berglucht?

Heerlijk! Een week lang kon ik er van genieten: de geur van Zwitsal in het haar van de kinderen. Tijdens ons verblijf bij mijn zusje heb ik ongegeneerd de voorraad van neefje P. geplunderd. In Nederland zijn de gele verpakkingen met gestileerd babyhoofdje een begrip. Al sinds 1928 groeien Nederlandse baby's op met Zwitsal en toen ik in verwachting was van Jesper heb ik ook de hele verzorgingslijn in huis gehaald. In Canada was het niet verkrijgbaar - wel bij de Nederlandse winkel, maar om nu het dubbele te betalen - en hier in Zwitserland ook niet. Johnson & Johnson lijkt ook hier marktleider te zijn en vooral met Penaten (crème, maar ook badschuim, shampoo, etc.) zijn ze ruim vertegenwoordigd. Wel vreemd, want het oorspronkelijke recept van Zwitsal komt uit ... ZWITSERLAND!

Heel toevallig kwam ik hier onlangs achter en een  korte zoektocht naar de feiten leerde het volgende: In 1919 kreeg een apotheker uit Apeldoorn een zalfje in Zwitserland, waar -volgens de legende- een heilzame werking vanuit ging. Hij kreeg het recept mee (er was blijkbaar geen patent voor aangevraagd) en in 1920 bracht hij het op de Nederlandse markt onder de naam Zwitserse Zalf. In 1928 werd het omgedoopt tot Zwitsal. Mieke, het dochtertje van de apotheker stond model voor het bekende kleintje. Toen was Zwitsal trouwens nog niet geel.  Dit is sinds 1974. Toen is ook het logo een beetje veranderd, maar het kuifje van Mieke werd behouden. (bron: Zwitsal)

De geur van Zwitsal was niet de enige waar we van konden genieten tijdens de feestdagen. Er scheen een buikvirus te heersen in Nederland en natuurlijk werden we daar allemaal door getroffen. Op eerste kerstdag kreeg ik last, en al weet ik dat eerst aan alle lekkere dingen die ik tijdens de lunch had gegeten (Filet American, pittige kipsalade, mini saucijzenbroodjes; ik weet het, het is geen goede combi, maar zó lekker allemaal!), toen Julia 's avonds haar bed onder spuugde wisten we genoeg. Een dag later werd Jesper gillend wakker omdat hij zijn bed had onder gespuugd, dus we konden weer aan de slag.  De wasmachine heeft overuren gemaakt en wij ook. Helaas waren we daardoor nogal aan huis gebonden en hebben de meeste afspraken met familie of vrienden moeten afzeggen. Jammer. Voor wie het zich afvraagt: Nee, Martijn is niet gespaard gebleven. Al werd hij pas ziek toen we weer veilig thuis waren.

Een groot succes was ons weekje weg dus niet, maar we hebben in ieder geval Eerste Kerstdag met mijn familie kunnen vieren (en zijn gruwelijk verwend; niet alles pastte in de koffers) en we hebben kennis gemaakt met ons neefje P. Misschien wel het leukste van alles!

Nostalgie

Twix anno 1990

Omdat we rond de feestdagen allemaal nostalgisch worden: Terug kijken op wat was, appreciëren wat je hebt en vooruit kijken naar de toekomst.

Als je nog weet dat Twix eerst Raider heette, je met moeders lepel groot bent geworden, je fietste zonder helm, je een draai om je oren kreeg als je stout was geweest, televisie nog bestond uit Nederland 1 en 2, je cassettebandjes met potloden vooruit hebt gespoeld, zondags de winkels dicht waren, je niet gevraagd werd tijdens het bellen "waar ben je?" aangezien je geen mobieltje had en dus gewoon thuis was, je de hele dag op straat speelde en tegen donker thuis moest zijn (als de lantarenpalen aan gingen), de disco open was van 21 uur tot 2 uur, je in een auto hebt gezeten zonder gordels achterin en zonder airbags, je een 45 of 33 toerenplaat op je platenspeler legde, je het verschil tussen VHS, Video2000 en Betamax kende, je een heel gesneden brood ging kopen voor fl 1,50, je in de buurt van het telefoontoestel moest blijven omdat de hoorn er nog aan vast hing met een snoer (dat geregeld in de klit zat), de inlichtingendienst 008 was, Commodore 64, V2000 en Atari je wat zegt, je nog een filmrolletje in je fototoestel moest doen en je fototoestel moest doordraaien na het maken van een foto, een bromfiets nog met trappers was, je met een walkman rondliep, ... en je het ondanks dit alles, toch hebt overleefd!

Onverwacht pakjesavond

Gaat 'ie mee in de zak, of niet?

Pakjesavond op een maandag is niet zo handig, vonden we. De kinderen moeten op tijd naar bed, Martijn zit midden in de maandafsluiting en kan dan zeker niet vroeger thuis zijn en dinsdags heeft Jesper de hele dag school en kan dus niet met zijn nieuwe spullen spelen. Dan maar plan B: Pakjesavond vindt vervroegd plaats en wel op zaterdagavond.

We hebben Jesper niets verteld, want anders staat hij de hele dag naar buiten te gluren en wordt elke poging om stiekem een zak cadeaus neer te zetten en te strooien om zeep geholpen. (Da's dus nog een voordeel van plan B.)

"Hoor de wind waait door de bomen" was heel toepasselijk deze avond. Wat een storm zeg! Zelfs de deuren (die niet op slot waren gedaan voor Piet) waaiden open! Na een snelle maaltijd dook Jesper voor de TV om  geconcentreerd naar het Sinterklaasjournaal te kijken en verdween Martijn 'naar de WC'.

Gekke Hollanders!

Zo, poging twee. Blijkbaar had Jesper dit bericht per ongeluk gepubliceerd terwijl er niet meer stond dan een titel. En sommigen houden hun leeslijst erg goed bij!!! (Ik vind het echt super dat je ons blog zo trouw leest Claudia!) Maar dan nu wel de volledige tekst.

***

Pietenband bij de pont in Meilen

Sta je als brave, zondagsrust-erende Zwitser netjes in de rij op de pont te wachten die je van Meilen naar Horgen brengt, krijg je ongevraagd onverstaanbare hoempapa-muziek te horen. "Gekke Hollanders," dat moeten die Zwitsers toch wel minstens hebben gedacht toen ze ons met een paar honderd op de kade zagen staan. De kinderen veelal met een Pietenmuts op en vlaggetje in de hand en vergezeld door een heuse Pietenband. En met die pont kwam Sinterklaas even later dus echt aan! Al pepernoten strooiend kwamen de Pieten aan land en de Sint liep er rustig achteraan. In een luidruchtige en kleurrijke stoet liepen we vervolgens naar Gasthof Zum Löwe, even verderop.

Weihnachtsmarkt

Weihnachtsmarkt Oberweningen

Eerst dacht ik dat we een gewone markt in het dorp zouden krijgen, dat stond namelijk op de posters, maar het bleek een onvervalste kerstmarkt te zijn! Ik ben geen liefhebber van kerstmarkten; over het algemeen verkopen ze allemaal dezelfde troep, of dat nu in Nederland, Duitsland, Canada of Zwitserland is. Maar toen kregen we een paar dagen geleden een aankondiging van de gemeente in de bus, waarin stond dat een deel van onze straat zaterdag afgesloten werd omdat de markt groter dan voorgaande jaren zou zijn. Nou, toen werd ik wel nieuwsgierig!

Maar uiteraard, net zoals met alles hier, was ook de kerstmarkt klein. Gezellig, dat wel! Stik chagrijnig was ik er samen met Julia heen gelopen: Jesper werkte weer eens niet mee (lees: werkte tegen) en wilde dan weer wel weg, dan weer niet want we waren toch al te laat voor de Zaubershow, toen weer wilde hij alleen met papa, en ga zo maar door. Martijn en Jesper waren nog aan het vechten toen ik de geur van braadworsten al opsnoof (de Raclette was ergens binnen verstopt, dus die rook ik niet!) Toen de heren vrolijk aan kwamen gestept (Jesper) had ik alle kraampjes al gezien. Samen hebben we het rondje nog een keer gemaakt, maar veel bijzonders was er niet en de dingen die ik wel leuk vond, leken uit Scandinavië afkomstig te zijn.  Ja, dat haal ik dan liever daar! (Op de Esplanadi in Helsinki bijvoorbeeld, een aanrader!) Een ding hebben we wel gekocht, maar dat houden we nog even geheim!

Kerzenziehen

Gezellig wandelen door de nevel...

Leuke foto he! Veel meer kan ik er ook niet van maken; hij is in ieder geval waarheidsgetrouw!

Gisteren is er een touw gespannen om de boomgaard naast ons huis - nou ja naast, er zit een perceel tussen. Van die halfgare afrasteringen die je hier om elke wei ziet. Klinkt dit heel erg 'city girl'? En toen ik 's avonds van school kwam (best koud op de fiets, brrr!) dacht ik al wat koeienbellen te horen. Dus hees ik Julia vanmorgen in haar jas en op haar fietsje onder het mom van "Kom, we gaan even bij de koetjes kijken." Geen koe te zien dus, en dat lag niet aan de nevel*. Wat was het depressief weer zeg, het hele dal lag weer verstopt onder een dikke, vochtige deken. Waar dat geluid dan vandaan kwam? Kan zomaar ergens links of rechts op een helling zijn, het geluid van die bellen draagt ver. Goed, dan maar een gezonde wandeling zonder koeien!

Geknutsel

Huize Jesper

Het zijn creatieve tijden: Thuis zijn we dagelijks bezig allerhande dingen voor Sinterklaas te fabriceren. Jesper heeft twee van die Sinterklaas-Doe-boeken en pagina na pagina wordt verslonden, aan gort geknipt of gekopieerd want "aan de achterkant staat ook iets leuks". Sommige dingen houdt hij zelf, maar het meeste gaat bij zijn schoen, die trouw elke dag (!) bij de open haard wordt gezet. Ik ben natuurlijk ontzettend blij dat het meeste naar de Goedheiligman gaat, al weet Piet zo ondertussen niet meer waar ze alles moet verstoppen!

Gisteravond moest ik zelf aan de slag. Het was de jaarlijkse Eltern Bastelabend en de juf had verzonnen dit jaar een heel dwergendorp te maken. Dat hield in dat elke ouder voor zijn/haar kind een dwergenhuis moest maken (de dwergen gaan de kinderen  later zelf maken.) Al ver van te voren was hier intern bepaald dat dat mijn pakkie-aan zou worden, gezien Martijn's gebrek aan creatieve uitspattingen (gebrek aan succesvolle creatieve uitspattingen moet ik zeggen). Nu had ik van tevoren ook niet echt nagedacht hoe Jesper's huis eruit moest gaan zien en vergeleken met sommige ouders (moeders) kwam ik volslagen onvoorbereid aan. Sommigen hadden hele stukken boomschors mee om op het huis te verwerken en dozen vol met accessoires om de boel leuk aan te kleden. Gelukkig was alle knutselmateriaal van school beschikbaar, maar dan nog mistte ik wat inspiratie.

Rheinfall

Halverwege de trappen naar beneden

Ik zeg het maar vast, zodat jullie straks niet teleurgesteld zijn: We gaan niet weer met elke logée naar de watervallen toe! Het toeval wil dat we er, net als in Canada, op een klein uurtje rijden vandaan wonen. Nu is de Rheinfall minder spectaculair dan Niagara, maar zeker niet minder mooi! Het is de grootste waterval van Europa, 150 meter breed en 23 meter hoog en hij ligt, zoals de naam al doet vermoeden, in de Rijn vlakbij Schaffhausen.

Het was vandaag een heel mooie novemberdag. De temperatuur liep op tot 20°C, dus we pakten een lunch in (door schade en schande wijs geworden) en gingen op pad. Op de heenweg zijn we 'binnendoor' gereden via Eglisau en Duitsland. Door de bewegwijzering kwamen we eerst op de verkeerde oever terecht, aan de kant van Neuhausen, maar nadat we de Tomtom 5 minuutjes braaf hadden gevolgd parkeerden we waar we wilden zijn, bij Schloss Laufen.

Räbenliechtli Umzug

Mijn oren galmen nog na: Vooraan de optocht liep een groep mannen met mega koeienbellen aan een juk op hun nek. Hun aanvoerder, zeg maar, liep daar weer voor met een heel grote zweep en die liet hij regelmatig knallen. Bij de start had ik het niet door en ik dacht dat ze vuurwerk afstaken ten teken dat we begonnen met de optocht. Het bleek dus die zweep te zijn. Maar ik loop een beetje vooruit op het verhaal.

De Räbenliechtli-Umzug heeft, net als Halloween en St. Maarten, zijn oorsprong in een oud Keltisch winterfeest. In deze regionen is het tot nu toe veel  populairder dan Halloween, al lijkt het gebruik terug te lopen door een gebrek aan knolrapen. Aangezien ze niet meer zoveel worden gegeten, zijn er nog maar weinig boeren die ze verbouwen.

Süsses oder saures!

Klasgenootjes op snoepjacht

Zo op het eerste oog is er niets mis mee toch? Het is buiten donker en voor de deur staan kinderen in een kostuum: "Süsses oder saures," het Zwitserse equivalent van "Trick-or-treat!" Halloween is hier een redelijk bekend begrip; de afgelopen weken heb ik regelmatig decoratie bij winkels gezien en de lokale ToysRus verkoopt ook (al is het een kleine sortering) enge kostuums.

Een paar dagen geleden had ik het huis versierd - ik heb het redelijk simpel gehouden, ik wil niet direct bekend staan als die dwaze Hollander met duivelse decoratie - en afgelopen vrijdag hadden we samen met oma de pompoenen gesneden. Maar, vergeleken met andere huizen in het dorp was het toch erg uitbundig. Veel verder dan een pompoentje, lantaarn en eventueel een spin in de vensterbank komen ze hier niet. Nog niet.

Bezoek van opa en oma

Jesper had de dagen afgeteld en eindelijk was het zover: Zaterdag 22 oktober kwamen opa en oma met de auto een weekje bij ons logeren. (Dat 'met de auto' is wel het vermelden waard, want erg veel rijden ze de laatste jaren niet meer. Het valt me mee dat de Mazda onderweg niet in staking is gegaan!)

Eerst werden natuurlijk de auto en koffers uitgepakt. Eindelijk kon ik zelf het canvas zien dat ik een tijdje geleden had besteld in NL (stukken goedkoper dan hier.) Het is een z/w foto van een oude auto in het Distillery District in Toronto, waarbij ik alleen de kleur van de auto heb 'terug gehaald'. Die kleur, rood/oranje, komt mooi bij onze plavuizen vloer! Wat ze ook bij mijn moeder hadden opgehaald, was onze oude steengril! Kunnen we opa en oma direct inwijden in de Zwitserse keuken: Raclette!

Op zoek naar Heidi ...

Toen wij afgelopen zomer een paar weken in Nederland logeerden en eindelijk weer Nederlandse televisie konden kijken, hoorde ik opeens een bekende tune langs komen: "Heidi, Heidi!" (hoor je 'm?) en werd zomaar het verleden ingeslingerd. Jaren geleden (echt heel lang geleden, ik denk in 1981) had ik een Panini stickeralbum van Heidi (zie foto). Waarschijnlijk uitgegeven naar aanleiding van de televisie serie waar ik me weinig meer van herinner, maar die nu in Nederland weer te zien is. Toen ik mijn moeder vroeg naar dat album, vertelde zij me dat ik als kind zelfs een Dirndl-jurkje had, gekregen van mijn oma. Dat feit heb ik waarschijnlijk verdrongen, haha!

De B&B is weer geopend!

Creatief met pompoen

Dankzij EY die Harry voor een business trip naar Moskou wilde sturen, konden we de eerste bezoekers in de agenda schrijven: Tamara en Frederike! Pas 2 1/2 jaar geleden hebben we hen in de YMCA of Oakville leren kennen en net als wij zijn ook zij afgelopen zomer verhuisd. Best wel speciaal dat ze ons nu in Zwitserland komen opzoeken.

Aangezien Jesper per schooljaar maar twee Jokerdagen heeft, moest hij donderdag en vrijdag gewoon naar school. Daarom had hij aan zijn juf gevraagd of Frederike die dagen mee mocht. Ze reageerde erg enthousiast en gaf Jesper een extra Leuchtski (Leuchtstreifen) mee. Na een iets te korte nachtrust liepen beide kinderen (en Julia en de mama's) even voor 8 uur naar school. Kwam Frederike nog huppelend het schoolplein op, toen ze de andere kinderen zag liep ze net zo hard weer weg. Heel begrijpelijk, alleen Jesper was natuurlijk zwaar teleurgesteld en wilde zonder haar ook niet naar binnen dus dat was even een gevecht. (Dat moeders met hulp van juf uiteraard heeft gewonnen.) De volgende dag was de maandelijkse Waldtag en weer wilde Frederike niet mee (gelijk had ze, het regende!), dus moest ik Jesper even naar school brengen. Terwijl Jesper zich uitleefde in het bos hebben wij thuis geknutseld (Frederike), met Julia gespeeld en geklaagd over het leven na Canada (Tamara en ik).

Kürbisfest in Steinmauer

Al een paar keer waren we langs de aankondigingsborden gekomen en aangezien het vanmorgen droog bleef reden we iets voor 11 uur naar Steinmauer voor het Kürbisfest. Kürbisse zijn pompoenen, dus het zou iets van een pompoenfeest zijn, verder hadden we geen idee wat we ervan moesten verwachten. Of hoe laat het zou beginnen, want dat stond nergens vermeld. Toen we Steinmauer binnen reden ging de kerk net uit en de, over het algemeen erg informeel geklede gemeente stond nog gezellig op de kerktrappen na te kletsen. Ook liep er een omaatje in een Dirndl-jurkje over straat (dat komt toch anders over dan een Scheveningse in klederdracht). Maar goed, we begonnen toch een beetje te twijfelen, want: "Zouden we niet te vroeg zijn?" Zo ondertussen snappen we heel goed hoe erg die Zwitsers aan de zondagsrust hechten.

Hoera! We hebben een neefje!

Dit is Pepijn, het zoontje van mijn zusje en haar partner. De jongste telg van de familie is geboren op 13 september rond 22.00 uur na een voorspoedige bevalling.

Nog even over die allergie

Want dat akkefietje met Jesper's verjaardagstaart had nog een staartje. Nadat iedereen behalve Jesper had gesmuld van de echt overheerlijke taart, is Martijn een dag later ook nog eens in de winkel gaan klagen. Die taart kostte toch zo'n 90 Zwitserse francen, niet echt goedkoop dus, en als dan het feestvarken zelf er niet van kan eten is dat wel bijzonder zielig. Martijn kreeg de filiaalleider te spreken en die adviseerde een schriftelijke klacht in te dienen wat we ook hebben gedaan.

Al op maandag werd Martijn terug gebeld door het hoofdkantoor met de melding dat het helemaal geen amandelmarsepein was en dat dat nooit voor die taarten wordt gebruikt. Dus die verkoopster aan de telefoon wist niet waar ze het over had, was het soms een of ander zaterdaghulpje? Nee dus, en mevrouw ontkent ook dat ze heeft gezegd dat het amandelmarsepein is. Nou wordt 'ie mooi zeg! Als ik nu zelf had opgebeld, had ik haar best verkeerd kunnen verstaan (helemaal niet verstaan waarschijnlijk), daarom hadden we expres iemand laten bellen die het Zwitsers WEL machtig is, dus die vlieger gaat niet op. Maar ja, dan wordt het haar woord tegen het onze en daar kom je toch niet uit. Ons geld (of een gedeelte ervan) kregen we dus niet terug, wel lagen een paar dagen later twee tegoedbonnen voor koffie met gebak in de bus.

Alweer sssessss!

Zonder tanden, maar helemaal blij!

Op 4 september moest ook de tweede voortand er vakkundig door mama worden uit getrokken, dus heeft Jesper nu een carpoort in plaats van een fietsenstalling (frietengleuf volgens Claudia-in het geval van Jesper wel erg toepasselijk). En dan slis je een beetje. Maar dat geeft niet als je Harry Potter bent*, want die spreekt sisselspraak!

Op 5 september was Jesper dan eindelijk echt jarig en aangezien hij zes jaar geleden zo ontzettend handig midden in de maandafsluiting ter wereld kwam (en papa nog steeds geen carrière switch heeft gemaakt), konden we extra vroeg ons bed uit omdat Martijn anders geen tijd had om zijn zoon te feliciteren. Dus stonden wij even na zessen gedrieën al zingend aan Jesper's bed. Zou hij dat normaal absoluut niet op prijs stellen, nu sprong hij op, trok snel wat kleren aan en rende naar beneden. En jawel, daar lagen toch nog wat cadeautjes op hem te wachten!

Fietsenstalling

En dat is 3...

Zmorge in Regensberg

De buitenkant van de Oberburg

"Znüni is het woord voor ochtendsnack, Zvieri is het vieruurtje, dus Zmorge zal wel ontbijt of brunch zijn," dacht ik. Al een paar keer hadden we borden met die term erop langs de weg zien staan, dus toen het zondag mooi weer was en we toch een paar uur niets te doen hadden, zijn we Regensberg ingereden. Nou ja, ingereden, het Middeleeuwse centrum is autovrij, dus we parkeerden bij de Unterburg - juist, het deel van de stad dat lager dan de burcht ligt.

Vanaf ons balkon kunnen we Regensberg zien: Idyllisch gelegen boven op de Lägern (heuvelrug). Die strategische positie was ook de reden dat ene Heer Lütold V von Regensberg het stadje in 1244 stichtte. Van onze buurman had ik al vernomen dat de bewoners zich ook letterlijk ver boven 'zij uit het dal' verheven voelden. Maar daar was vandaag niets van te merken.

Nadat we op het laatste stukje Unterburg van het uitzicht richting Uetliberg en Alpen (wel erg ver weg, maar het was helder!) genoten, liepen we via de stadspoort de Oberburg op. Het is overduidelijk een welvarend stadje met bijzonder goed onderhouden oude panden. In een daarvan is een wijnacademie gevestigd. Regensberg kan zich ook eigenaar noemen van de diepste (57 meter) waterput van Zwitserland. Ja, dat zijn de toeristische hoogtepunten hoor, 't is dat het maar 5 minuten van ons huis is!

The boy who cried wolf

In de Zwitserse keuken wordt veel gebruik gemaakt van noten (we kregen al eens een overheerlijke notentaart van de buren als dank voor het verzorgen van de katten) en kaas, waaronder ook veel geitenkaas. En laat Jesper nu voor beide allergisch zijn. Zijn allergie voor pinda's en noten is bekend sinds hij 9 maanden jong was, de geitenkaas allergie werd vandaag bevestigd...

Even na 12 uur kwam Jesper thuis voor lunch. Meestal wil hij NU eten, maar aangezien ik hem liever vraag waar hij trek in heeft, moet ik het toch echt eerst nog maken. Dus schuif ik hem altijd alvast wat ham en kaas toe. Ik had voor mezelf een lekkere boterham met geitenkaas bedacht en gaf hem daar dus een plakje van: "Hier, dit lust je ook vast wel." (In Canada was harde geitenkaas voor bv op brood niet te krijgen, dus dit was een eerste keer voor hem) En uiteraard riep hij direct, zoals zo vaak als hij iets (nieuws) te eten krijgt: "Bah, vies, ik vind het niet lekker." Daar reageer ik niet eens meer op, net als op het hysterische tafereel dat volgde. Toen het gezeur en gehuil wat lang aanhield, ging ik naar hem toe om hem eens goed de waarheid te vertellen en zag dat hij stond te kwijlen. "Ja kom Jesper doe eens even normaal zeg, slik gewoon door, neem een slokje water, dan ben je die vieze smaak zo kwijt!"

Die Schule hat angefangen

Nadat de kennismakingsochtend een maand geleden bijzonder goed was verlopen, hoopten we op een herhaling daarvan. Maar we vreesden het ergste. Martijn had de hele dag vrijgenomen; niet alleen om te helpen Jesper naar school te krijgen, maar we moesten ook nog mijn bankpas aanvragen en credit cards voor ons beiden en dat kon alleen bij het filiaal in Glattbruck, naast het kantoor van K+N.

De eerste schooldag was een groot succes! 's Ochtends vroeg hij nog wel of ik mee naar binnen ging - ja, om een foto te maken- maar toen de juf boven op de trap de absentielijst doornam, en iedereen na het afroepen van zijn naam de klas in verdween, keek hij niet meer op of om en deed gewoon de andere kinderen na. Ik heb nog even met zijn lerares Duits staan praten (2 x per week bijles) en hij is echt niet voor me terug gekomen. Eerlijk gezegd was ik daar nogal verbaasd over, maar hé, liever zo dan anders!

Om 11.50 konden we hem ophalen. Weer bereidden we ons voor op een hoop gezeur in de trant van "ik wil morgen echt niet," maar hij kwam vrolijk naar buiten en op onze vraag hoe het was zei hij "goed!" Ongelofelijk...

De vakantie is bijna voorbij

De afgelopen week heeft Jesper veel met de buurkinderen gespeeld. Ondanks dat hij de tweeling niet verstaat hebben ze het toch naar hun zin met zijn drieën. Met een paar woorden Duits en wat handen- en voetenwerk kom je een eind blijkbaar. Was zijn moeder maar zo dapper! (Natuurlijk wissel ik wel wat woorden met de buren enzo, maar mijn beperkte woordenschat belemmert me toch aardig. Dan helpt het ook niet dat ik zo'n pietje precies ben)

Gisteren waren we op een tweejaarlijkse bijeenkomst in het gemeentehuis, georganiseerd door de gemeente om alle nieuwkomers welkom te heten in het dorp. Ja echt! Maar dat kan met zulke inwoneraantallen natuurlijk makkelijk. Ik was wel verbaasd hoe vol de raadzaal zat en met voornamelijk jonge gezinnen ook nog. Van de toespraak heb ik helaas niets verstaan, want in Zwitsers-Duits, alleen 1 vraag uit het publiek was duidelijk: Waar het wapen van Oberweningen vandaan komt (een soort van zwarte piet op een gele achtergrond), maar dat wist de goede man niet. Aansluitend konden we onder het genot van een drankje en iets te knabbelen nog wat informatie verkrijgen over activiteiten in de gemeente. Daarmee waren we dus snel klaar, al heeft STV Wehntal (Sport und Turnverein) aardig wat te doen. Er werd me al verteld dat er op donderdagavond wordt gesport door "vrouwen zoals ik", dertiger (bijna veertiger) met kind(eren). Wie weet is het wat.

Even geen dozen!

Wilhelm Tell Jr.

De afgelopen twee weken heb ik aardig wat dozen uit kunnen pakken en er stond zo ondertussen dan ook een aardige stapel platgemaakt karton en dozen met inpakpapier in de logeerkamer. Gisterochtend is die hele berg opgehaald door het verhuisbedrijf. Heerlijk, kan ik tenminste weer ademhalen! Wat blijft zijn vooral dozen met boeken, wat babyspul en sport gerelateerde handel. Nou, dat heeft geen haast.

Martijn heeft eerst zijn wekelijkse ritje naar Hohentengen in Duitsland gemaakt om goedkoop (wordt steeds goedkoper!) boodschappen in te slaan. Na de lunch zijn de mannen het buitenbad (Badi) in Niederweningen wezen verkennen, terwijl Julia en ik even genoten van de rust. Toen ze enthousiast en opgefrist terug kwamen zijn we met zijn allen naar Kaiserstuhl gereden.

Het Zwitserleven begint ...

Het resultaat van 2 dozen uitpakken!

De thuiskomst was dramatisch. Nou ja, niet direct, de begane grond zag er op het eerste oog goed uit. Pas nadat ik na het eten een rondje ging lopen en erachter kwam dat er echt bijzonder weinig was uitgepakt. En nog erger, dat er nog veel lege kasten waren en de kasten die wel gevuld waren vol stonden met dingen die absoluut niet bij elkaar hoorden. Ik heb echt een potje zitten janken en Martijn voor van alles en nog wat uitgemaakt! Nadat ik even als een kip zonder kop heb rond gelopen heb ik eerst de keuken maar een beetje op orde gebracht. Martijn, die zich met de kinderen boven had verschuild, heeft onze kleding in de kast gehangen/gelegd (ja echt, zelfs dat was niet gedaan).

Aan de telefoon vertelde Martijn toen natuurlijk al dat het erg was en nu ik zelf dozen aan het uitpakken ben, zie ik ook hoe waardeloos ze hebben ingepakt. Zelfs sommige kratjes/manden die in Canada gevuld waren (met bijv. speelgoed van Jesper of allerlei decoratiemateriaal) zijn tijdens het inpakken leeggehaald en over allerlei dozen verdeeld. En dat terwijl ik de weken voor de verhuizing zo mijn best had gedaan alle spullen die bij elkaar hoorden ook bij elkaar te leggen. Kost zoveel extra tijd en zie het maar weer snel op de juiste plek te krijgen. Nee, dit verhuisbedrijf komt er bij mij niet meer in!!!

Bezoek aan Nederland

Aangezien het waarschijnlijk nog 3 weken duurt voor onze spullen in Zwitserland aankomen, we geen zin hebben zo lang in een bijna leeg huis te wonen en we onze familie al bijna twee jaar niet hebben gezien, rijden we zaterdag 9 juli via Duitsland naar Nederland.

Helaas zat de reis een beetje tegen; die suffe Duitsers hadden zonder vooraankondiging zomaar een snelweg afgesloten. Dan sta je dus 2 1/2 uur in de file, terwijl je bedenkt "Er moet wel een flink ongeluk zijn gebeurd, gelukkig zijn wij er niet bij betrokken", om er vervolgens achter te komen dat iedereen via de vluchtstrook de weg afmoet omdat de weg dus is afgesloten. Aaaargh! Stukje binnendoor rijden naar een volgende oprit en ja! Vol gas gingen we verder. Om er na een paar kilometer achter te komen dat we er weer worden afgeleid. Waarom wordt zo'n oprit dan niet gesloten? Is dit toeristje pesten ofzo? Op het tijdstip dat we gehoopt hadden in Rijswijk te zijn, waren we nu nog onder Keulen. Helaas.

Dus zat ik pas om 10 uur 's avonds aan de thee met lang begeerde moorkop(!) En had oma na een zenuwslopende dag/avond voor het eerst haar kleindochter gezien - de laatste was nog klaarwakker trouwens. Ja, dat moment heb ik mooi gemist. Ik was nog druk bezig met de auto uitladen.

De volgende dag was gevuld met bezoek; Nadat we zusjes huis + tuin hadden versierd zijn we naar de (schoon)ouders gegaan om (overgroot)oma en tante gedag te zeggen, 's middags vierden we de verjaardag van Julia met de hele familie. En vooruit, nu we toch allemaal bij elkaar zijn, ook Jesper's verjaardag maar alvast gevierd. Ze zijn allebei ontzettend verwend, maar het was voor ons vooral gezellig iedereen te zien. En super leuk dat Nicole haar moeder had meegenomen!

Wennen

Ondertussen wonen we alweer bijna een week in Zwitserland, maar van echt wennen is in zo'n leeg huis natuurlijk geen sprake. Natuurlijk maken we ons soort van vertrouwd met alles, zoals de:

• kleine wasmachine! - ik heb in die ene week al 6 wassen gedraaid;
• full size (Europese) oven - ik hoop dat mijn braadslee past en
• andere geluiden - doorgaande weg dichtbij, vliegtuigen over ons hoofd, het brommertje van de postbode èn kerkklokken die je om 6 uur 's ochtends wakker klingelen!

Alte Schulhaus: de kleuterschool van Oberweningen

Jesper ontdekt zich suf: hij rent van zijn vide naar de trampoline, naar het basketbalveldje, de zandbak en weer terug. Hij heeft ondertussen een slakkenverzameling aangelegd (buiten, in een emmertje), valt regelmatig de buren lastig en heeft de ijsvriezer ontdekt in de dorpswinkel. Maar nog belangrijker: hij heeft kennis gemaakt met de tweeling van de overkant (en heeft daar al een paar keer mee gespeeld) en is een ochtendje wezen wennen op de kleuterschool!

De kleuterschool ja, dus niet de eerste klas zoals we eerst van plan waren.Vanwege zijn leeftijd* zou hij automatisch in het equivalent van groep 2 worden geplaatst, maar als wij er op staan, kan hij bij wijze van uitzondering naar groep 3. Aangezien Jesper zelf naar groep 2 wil omdat hij "nog heel veel woordjes moet leren en nog niet weet hoe je popcorn schrijft", gebruiken we het komende jaar dan maar om de taal onder de knie te krijgen zodat hij volgend jaar een goede start heeft in groep 3.

Hoera!

We zijn in Zwitserland! Na een wat dramatische start - ik heb zowat de hele weg van het hotel naar het vliegveld zitten huilen - is de vlucht van Toronto naar Zürich goed verlopen. Zowel Jesper als Julia sliepen nog voor de maaltijd werd opgeruimd en zijn dat blijven doen tot de bemanning de cabineverlichting 's ochtends weer aandeed. We hebben ze dus maar even moeten entertainen en zijn zelf ook aan onze rust toegekomen (geen slaap helaas, daarvoor is zo'n stoel toch niet comfortabel genoeg).

Ons ontbijt bestond uit een muffin. Aangezien Juliaatje nu toch echt 1 jaar was geworden (zowel volgens Canadese als Nederlandse/Zwitserse tijd) had het leuk geweest als we daar een kaarsje op hadden kunnen zetten. Maar ja, open vuur en vliegtuigen gaat nog steeds niet samen, dus helaas. Ze heeft er wel lekker van gegeten trouwens en dat was goed te zien aan haar stoeltje!

... en wegwezen!

Jesper 's ochtends vroeg in de lege container

Het zit erop: Alle spullen zijn ingepakt, de dozen genummerd en in de container geladen. Woensdagochtend al voor 8 uur kwam de container aan en na een dag hard werken (voor Canadese begrippen dan) ging onze inboedel om 16.45 uur op weg naar Brampton. Daar gaat hij op de trein naar Montreal, vervolgens met de Maersk Penang naar Rotterdam, over de Rijn naar Zwitserland en dan nog een klein stukje trucken naar ons nieuwe huis waar alles hopelijk eind juli in goede staat aankomt. (We zijn niet zo heel erg ondersteboven van de inpaktechnieken van dit verhuisbedrijf, dus we zien wel waar het schip strandt, haha!)

Onverwacht werden we bij de familie De Paz uitgenodigd voor het avondeten: Gezellig, gemakkelijk en leuk voor Jesper, want zo kon hij nog wat extra tijd met zijn vriendinnen doorbrengen. Ondertussen waren de nieuwe bewoners gearriveerd* en al snel werd er bij hen aangebeld door wat vriendjes van Jesper (en Jesper zelf ook). Het is te hopen dat ze zich niet al te vaak vergissen en onthouden dat Jesper daar niet meer woont.

Omdat we de overdracht van ons huis, op verzoek van de kopers, één dag hebben vervroegd slapen we nog een dag in het hotel. Vanochtend was het Jesper's allerlaatste schooldag op PJP. Dit keer was het afscheid van zijn vriendjes dus echt definitief. Jesper begint toch ook wel een beetje nerveus te worden denk ik, want hij wordt steeds meer baldadig. Nog even de tijd doden en dan vliegen we straks om 21.05 met Air Canada naar Zürich.

* De overdracht gaat hier anders dan in Nederland. Maandagochtend hadden we al een set sleutels bij onze advocaat achtergelaten. Zij geeft ze door aan de advocaat van de kopers, die ze weer aan hen overhandigt en de resterende sleutels hebben we in huis neer gelegd. Even een belletje dat we klaar waren en dat ze in het huis konden en dat was het.

Inpakken ...

We hebben 3 huizen en toch heb ik even geen thuis ...

Ik schrijf dit vanachter het bureau in ons tijdelijk onderkomen in Staybridge Suites in Oakville. Gisterochtend, na het bezoek aan de advocaat waar we alle verkooppapieren moesten tekenen en één set sleutels inleveren, kwamen de verhuizers. Vijf man sterk en wat was het een bizar gezelschap!

De voorman: Een grote, stevige man van middelbare leeftijd, baard en petje op. De andere twee leden van (vermoedelijk) zijn vaste team waren jonge knullen: Een Canadees (?) en een nogal schuchter Mexicaan-achtig type. Als laatste nog de twee free-wheelers: Vriendelijke overgrootvader van middelbare leeftijd met rottende tanden, bierbuik en een ongetemde krullenbos en nummer twee schat ik iets jonger in (met een dochter van 22) tenger, bijna uitgemergeld, figuur met een grijs sikje in een vlechtje gedraaid.

Farewell party #4 en #5

The ladies from Falkland Crescent

Het was een druk weekend dat vrijdag begon met een girls night out: Onder het genot van wings en bier/wijn werd er door Alanna, Tracy, Kristine, Tina, Sue en Onoma getoost op mijn verhuizing naar Zwitserland. Het was gezellig, dit hadden we veel eerder en vaker moeten doen!

En we blijven gedag zeggen; wat een drama! Na Jesper's feestje vorige week is het nu de beurt aan de volwassenen. Alle buren en vrienden waren uitgenodigd voor een hapje en een drankje. De bedoeling was om zo ook onze drankvoorraad op te maken, maar dat is niet gelukt; Niet iedereen kon komen en sommigen kwamen alleen even snel gedag zeggen, maar het was toch gezellig druk. En de overgebleven drank raken we vast nog wel kwijt.



Toen het huis weer leeg was moesten we snel alles opruimen en nog een beetje schoonmaken, want morgen beginnen de verhuizers. Inderdaad niet de ideale planning, ik weet het, maar het kon gewoon niet anders.

Gescheiden huishoudens week 3

Na een lang Pinksterweekend in Zurich moest ik dinsdag weer gewoon werken. Midden op de dag nog snel naar huis gegaan omdat er eindelijk een technische man kon komen van UPC. Nadat hij woensdag en donderdag nieuwe kabels had gelegd had ik eindelijk digitale tv, twee dagen lang... Vanaf zaterdag deed 'ie het niet meer; de techniker schijnt dinsdag weer langs te komen....

Woensdag hebben we (Erik en ik) een toeristische rit gemaakt: Via Winterthur zijn we naar St. Gallen gereden om de branch te bezoeken. Daarna zijn we langs Liechtenstein naar Buchs gereden alwaar we in de warme zon hebben geluncht en weer een branch bezocht. Terug zijn we over de zuidkant van Zurich gereden (langs de mooie Walensee), maar helaas waren we net iets te laat waardoor we in de grote Zurich file kwamen. Ik ben 's avonds nog wel naar voetbal training geweest, maar het was een beetje te benauwd voor het mooie en dus zijn we bijtijds gestopt, het was toch de laatste officiële training van het jaar. Bij terugkomst werd ik nog door een buurman geroepen. Hij had van Ursula gehoord dat ik voetbal en speelt zelf in het veteranen team. Uiteraard stond hij erop dat ik gezellig met hem en zijn vrouw een biertje kwam drinken op hun terras. Het was gezellig, helaas waren er te veel wolken om de zon/maan (?) verduistering te kunnen zien vanuit ons dal.

Farewell Party #3

"Ants in your pants" is in Noord-Amerika een uitdrukking voor onrustige, drukke kinderen. Je weet wel van die types die niet stil kunnen zitten en de kamer door lijken te stuiteren. Ook wel Jespers genoemd! En wat doe je daar als ouder mee? Die slinger je een ruimte in waar ze zich helemaal kunnen uitleven (lees: weinig kwaad kunnen) en waar jij ook de rotzooi niet hoeft op te ruimen. Zie daar de uitvinding van de eeuw: De Indoor Playground!

Antz in your Pantz is de naam van de Indoor Playground waar vandaag Jesper's afscheidsfeestje was.

En nog een Pinksterdag

Dat wil zeggen, voor het Europese deel van het gezin. In Canada doet men niet aan Pinksteren en dus is het een gewone schooldag.

Gisteravond is de verjaardag van Willemien heel gezellig verlopen, waardoor ik vanmorgen heerlijk langzaam wakker ben geworden en op het gemak de autofolders in bad ben gaan lezen. Daarna aan de arbeid en de tv kast voor beneden en het nachtkastje van Amanda in elkaar gezet. Tussendoor ook de was gedaan en kennis gemaakt met de dochter van onze achterbuurvrouw. De buurvrouw is 86 en volgens haar dochter zullen we weinig overlast van haar hebben, en ja, ze vind het leuk als kinderen buiten spelen.

Op een mooie Pinksterdag ...

Hoe vaak heb ik dat nummer wel niet moeten horen op een van de beruchte bandjes van pa.... In ieder geval, vandaag is het eerste Pinksterdag en alweer heel wat jaar geleden dat ik dan een heel weekend lang ergens rondliep voor een (buitenlands) voetbal toernooi.

Zicht op Oberweningen en Schofflisdorf

Toen ik vanmorgen wakker werd scheen de zon, het was net in de 20 graden en dus moest ik wel de deur uit. Voor morgen is er regen voorspelt, dus het laatste nachtkastje en de tv kast kunnen ook dan in elkaar worden gezet. Eerst had ik allerlei wilde plannen om richting de bergen te rijden voor een wandeling om dan 's middags op de terugweg naar de verjaardag van Willemien te gaan. Maar waarom niet gewoon vanaf huis? Dus weer naar de Hochwacht, maar nu de lange route vanaf huis.

Gescheiden huishoudens week 2

Na mijn uitgebreide inkoop actie bij IKEA had ik de zondag gereserveerd om veel te schroeven (maakt toch geen lawaai). Ik had zaterdag voor de zekerheid al extra schroevendraaiers gekocht, omdat die ik had meegenomen uit Canada een beetje groot waren voor de Ikea commode. Dus, nachtkastje in elkaar, vervolgens een lattenbodem en toen lokte het mooie weer...

Met de auto ben ik naar parkeerplaats Linden gereden, tussen Regensberg en Boppelsen, om van daar de kortste wandelroute te nemen naar de Hochwacht, de grote bal die op de heuvel staat achter ons huis. Het was zondag en ik was niet de enige met dat idee. Maar de wandeling ging makkelijk en dus kwam ik nog redelijk fris boven om lekker een pannetje Rosti te eten. Weer thuis kon ik het bed zelf en de 2e lattenbodem in elkaar zetten en ons nieuwe bed opmaken. Dit nieuwe bed van Ikea is van een wat zwaardere kwaliteit als dat wat we in Canada hadden gekocht; het voelt goed aan, maar door alle nieuwe soorten schroeven en dubbele zekeringen ben je een stuk langer bezig iets in elkaar te zetten.

Gescheiden huishoudens week 1

Ondertussen zit de eerste week erop en hebben wij hier in Canada allemaal ons ritme weer gevonden. De eerste dagen had ik het best wel moeilijk als ik Martijn aan de telefoon had. We zitten nu eenmaal in een situatie waar we niet echt zelf voor hebben gekozen en die verre van ideaal is.

Ik alleen met de kinderen dat gaat nog wel; natuurlijk is het druk, maar, op de ochtend- en avondspits na, ook weer niet zo heel anders dan normaal  en wanneer ik me bedenk dat genoeg moeders (of vaders) het altijd in hun eentje moeten doen, dan heb ik niets te klagen toch? Ik vind het vervelender dat Martijn daar nu alles in zijn eentje moet uitzoeken en het huis moet voorbereiden op onze komst. Ik had graag samen met hem de lokale IKEA leeg gekocht hoor!

Dag man met auto!

Vanavond vertrekt Martijn naar Zurich.

De afgelopen weken heb ik steeds spullen voor hem apart gelegd en sinds gisteren zijn daar ook zijn kleren bij gekomen - al zou je aan onze kledingkast niet zien dat hij weg is... De koffers waren op zijn pakken en toilettas na al helemaal ingepakt, maar, bedacht Martijn zich op het laatste moment, "Als ik toch voor 2 extra stuks bagage moet betalen, dan kan ik het gewicht ook maar beter helemaal gebruiken." Daar had hij natuurlijk gelijk in, dus werd Julia's kampeerbedje in de grootste koffer gestopt (paste precies) en de koffer links en rechts opgevuld met extra spullen. Martijns kleren verhuisden we naar de grote reistas.

We hebben vroeg en makkelijk gegeten (lees: McDonald's), want Martijns vlucht vertrekt om 9 uur en hij moet op tijd op het vliegveld zijn. Dus even na zessen ging alles mijn autootje in en na flink wat knuffels aan de kinderen en ondergetekende, kroop hij achter het stuur en reed weg. Tot over een kleine 4 weken! En auto: Bedankt voor 3,5 jaar trouwe dienst, je hebt me nooit in de kou laten staan!

Bah, ik vind het helemaal niet leuk.

Farewell Party #2

Het officiële afscheidsfeest van K+N werd gevierd met een avondje eten en bieren in stamkroeg Mad Hatter. Dit is een onooglijke tent waar we af en toe (en sommige afdelingen wekelijks) op vrijdag voor lunch chicken wings en pitchers bier nuttigen. Daarnaast wordt hier altijd afscheid genomen van medewerkers - meestal zijn dit inderdaad de buitenlanders van KN. Iedereen die wil komen moet een vast bedrag doneren; van dat bedrag wordt een bijdrage aan de wings en pitchers gedaan en een kado gekocht, verder wordt er namens het bedrijf zelf ook een kado verzorgd.

Dus op mijn laatste woensdagavond gingen wij vanuit kantoor met dik 30 man/vrouw naar de Mad Hatter. Tegen de traditie in had ik voor de woensdag gekozen in plaats van donderdag, dus dat haalde de opkomst wat naar beneden. Maar voor het eerst waren er meer donaties dan bezoekers bij een afscheid. Pavan heeft zelfs een vlucht eerder terug genomen uit NYC.

Het was een gezellige avond met halverwege uiteraard de gebruikelijke speech van Stefan. Ik kreeg een voetbalshirt van Zwitserland met bijpassende sjaal, een echt Blue Jays shirt met goede handschoen en uiteraard werd het al eerder aangekondigde afscheidscadeau* overhandigd en dat leverde toch nog een verrassing op: Deze Inuksuk is een stuk groter dan verwacht (23 cm hoog), die moeten we zeker een mooi plekje geven straks in Zwitserland. Aangezien bijna iedereen moest rijden en er 's avonds een gigantisch noodweer losbarste ben ik met de laatste feestgangers rond half 10 alweer richting huis gegaan.

* Het standaard cadeau voor een personeelslid dat Canada verlaat, is een Inuksuk. Reden voor ons om er nog nooit een zelf te hebben aangeschaft. Toen de Native Art Gallery in Oakville enige tijd geleden verhuisopruiming had, vertelde Stefan dat ons cadeau al was uitgezocht!
(En hadden we er geen een gekregen, dan was er altijd nog de winkel op het vliegveld)

Farewell Party #1

We zijn onder zeil!

De eerste in een reeks van afscheidsfeestjes: Martijn neemt afscheid van zijn team en wat andere collega's. Voor de allerlaatste keer steken we de BBQ aan (in Canada tenminste). We krijgen nog vragen of het feest wel doorgaat, want er is bar slecht weer voorspeld voor zaterdagavond.

Maar, we zijn voorbereid en zetten vrijdag al de partytent op (blijkt dat de buren morgen ook een groot feest hebben; ook zij maken de achtertuin waterdicht). Zaterdag kopen we nog een megagroot tentzeil waarmee de halve tuin kunnen overdekken. Dat komt dus helemaal goed!

Alles moet weg!

Nog geen jaar geleden zat ik met een meer dan dikke buik in de gloeiend hete zon op mijn bankje op de veranda, hopend dat alle zooi als bij toverslag zou verdwijnen. Nu hebben we toen aardig wat handel kunnen verkopen, maar er bleef toch ook wat over. Vandaag moest echt alles weg!

De oprit stond weer vol met huisraad; wat bijzettafeltjes, lampen, tuinset, wat kinderspullen en alle troep die we vorige keer niet hadden verkocht. Ook had ik een lijst gemaakt van de grotere meubels en elektrische apparatuur die we wilden verkopen, maar nog tot eind juni nodig hadden (ik noem bijvoorbeeld ons bed, Jesper's bed, de Dyson, staafmixer, föhn, autostoeltje, etc.) . Allemaal spullen die we in Zwitserland niet kunnen gebruiken vanwege of een afwijkende maatvoering of ander voltage. Aan het eind van de ochtend waren we veel kwijtgeraakt en op een paar items na hebben we de laatste spullen in een doos aan het eind van de oprit neergezet: "Free".

Van alles dat nu over is, stuur ik binnenkort een lijst naar alle vrienden en bekenden hier en ik kan het ook nog op Kijiji (soort Marktplaats) zetten.

She's making a list, checking it twice ...

... of drie keer, of vier ...

Over 7 weken begint Martijn met zijn nieuwe functie en een maand later volgen wij. Op het moment staat het leven in het teken van lijstjes maken:

• Wie neemt wat, wanneer mee?
• Wat heeft Martijn (en wij later) de eerste tijd nodig?
• Wat kunnen we niet meenemen? (alles met een stekker of Amerikaanse maatvoering)
• Wat willen we niet meenemen? (de banken)
• Wat willen we voor vertrek verkopen? (ik voel weer een garage sale aankomen!)
• Wat willen we nog voor vertrek aanschaffen? (kleding voor de kids, want Zwitserland is duur, en een berg medicatie)
• Wat moet Martijn daar al kopen? (veel te veel!)
• etc, etc.

Proefdraaien

Van 29 maart tot 8 april zit Martijn in Zwitserland om een maandafsluiting mee te draaien en ben ik voor het eerst 10 dagen in mijn eentje met de kinderen - voor mij een goede test om te zien hoe het straks in juni zal gaan als Martijn nog langer weg is. (Help!)

Wie het drukker zal hebben is echter nog maar de vraag: Naast werken moet Martijn op zoek naar een huis. En niet alleen een huis, maar vooral de combinatie huis/woonplaats. De afgelopen maanden hebben wij regelmatig op Comparis en Homegate gekeken en een ding werd ons al snel duidelijk: Appartementen zijn er zat, maar als je zoals wij een leuke eengezinswoning wilt (en wij verwachten heus geen vrijstaand huis met Amerikaanse afmetingen, maar een logeerkamer is wel een vereiste) dan is de spoeling erg dun.

Hieronder volgt zijn verslag:

In de auto wachten

You are sold!!! We shall have to organize a celebration soon! Can you please turn sign around to "sold"?

De eerste stap naar Zwitserland is gezet. Een week eerder stond ik 's ochtends om 6.30 nog de laatste verf op de muren te smeren; 3 uur later kwam de fotograaf mijn gestagede huis* fotograferen. Diezelfde dag stond het op het systeem voor de makelaars, en nog voor het huis op de publieke MLS te zien was hadden we al 7 afspraken voor bezichtigingen staan, allemaal op vrijdag en de foto's waren geeneens online!