Inpakken ...

We hebben 3 huizen en toch heb ik even geen thuis ...

Ik schrijf dit vanachter het bureau in ons tijdelijk onderkomen in Staybridge Suites in Oakville. Gisterochtend, na het bezoek aan de advocaat waar we alle verkooppapieren moesten tekenen en één set sleutels inleveren, kwamen de verhuizers. Vijf man sterk en wat was het een bizar gezelschap!

De voorman: Een grote, stevige man van middelbare leeftijd, baard en petje op. De andere twee leden van (vermoedelijk) zijn vaste team waren jonge knullen: Een Canadees (?) en een nogal schuchter Mexicaan-achtig type. Als laatste nog de twee free-wheelers: Vriendelijke overgrootvader van middelbare leeftijd met rottende tanden, bierbuik en een ongetemde krullenbos en nummer twee schat ik iets jonger in (met een dochter van 22) tenger, bijna uitgemergeld, figuur met een grijs sikje in een vlechtje gedraaid.


Na een korte rondleiding (wat wel en wat niet inpakken) hadden ze ons huis in een mum van tijd volgegooid met stapels dozen, inpakpapier, tape en bubbelwrap. Een paar uur later al moest ik o.a. onze tandenborstels uit de dozen redden en blijkbaar was de goede man daarna zo in de war, dat hij de rest van de badkamers is vergeten in te pakken! Na de lunch moesten Martijn, Juul en ik nog even de deur uit voor wat last-minute shopping bij IKEA. Ik had natuurlijk heel leuk Jesper's bed inclusief beddengoed verkocht, maar had daardoor wel dekbedovertrekken nodig. En aangezien de maten hier anders zijn dan in Europa, MOEST dat nu nog gebeuren. Direct ook maar een nieuwe blauwe beker meegenomen voor Martijn!

's Middags werden ons bed en de TV kast opgehaald. En nadat we samen met de familie Wanningen onze koelkast + vriezer hebben leeg gegeten (hun spullen zijn al allemaal ingepakt), werd Jesper's bed opgehaald, heeft Martijn alle spullen voor Walter & Elisabeth naar Elke gebracht en kwam Mark onze banken ophalen.

Die nacht sliep Julia nog prins(es)heerlijk in haar eigen bedje en lagen Martijn & ik op ons matras op de grond en Jesper op het logeermatras op de grond tussen de stapels dozen.

Vandaag stonden de verhuizers (baas met twee jonge knullen) even na negenen voor de deur. 's Ochtends zijn we thuis gebleven, maar na de lunch zijn Julia en ik naar het hotel vertrokken. Terwijl wij daar waren werd dan 'thuis' eindelijk onze oven gerepareerd; na 4 maanden wachten en bijna $300 dollar armer kunnen we gelukkig de self-cleaning functie weer gebruiken. Al om half 4 vertrok het vriendelijke team "om de files voor te zijn" en "ze waren toch bijna klaar". Morgenochtend om 8 uur wordt de container voor ons huis op straat gedumpt, kunnen de mannen aan de slag met de paar laatste grote stukken en de inhoud van de garage.

Even na vijven heb ik Martijn en Jesper opgehaald en zijn we naar Trafalgar gereden: Stefan en Nancy hadden ons uitgenodigd voor een afscheidsetentje bij Turtle Jacks. Aangezien Stefan Zwitsers is en nog steeds familie heeft in der Schweiz, is dit geen echt afscheid. Tot in Zwitserland dus!