In de wolken

Flughafen Zurich - Observation Deck playground

Op Schiphol kun je het observatie platform gewoon oplopen. Zo niet in Zürich. Nadat we in de rij hadden gestaan om een entreekaartje te mogen kopen (!), moesten we een heuse security check doorstaan! Jas uit, schoenen uit, alles in een bakje op de band en door het poortje lopen. "Piep, piep, piep. Mevrouw kunt u even met mij meekomen?" Word ik gewoon in een hokje gefouilleerd! Vervolgens wordt er een heel relaas over mij uitgestort in het Zwitsers, waaruit ik kan opmaken dat ik mijn slavenarmband voortaan beter af doe als ik op reis ga, want die zorgt ervoor dat het alarm afgaat. Nou, ten eerste krijg ik die haast niet af en ten tweede heb ik nog nooit problemen gehad bij de 'echte' controles, dus... Eigenlijk is het best begrijpelijk dat ze zo streng controleren, want het Observation Deck ligt bovenop pier B. Je komt dus heel dicht bij de vliegtuigen en kunt de piloten in de ogen kijken.

Oz Bowling

Het is twee jaar geleden dat wij hebben gebowld. De laatste keer was in maart 2010 samen met de O'Connors, toen ik in verwachting was van Julia. De keer daarvoor kan ik me niet eens herinneren. Jesper heeft later in Canada nog wel eens een bowlingfeestje gehad, al was dat wat hem betreft absoluut geen succes. Het duurde toen een half uur voor we hem de baan op kregen. Op de Wii, die wij (Martijn en ik) van Sinterklaas hebben gekregen, gaat het super. Martijn's topscore is 230 geloof ik en die van mij rond de 200. Maar ja, dat is natuurlijk niet te vergelijken met het echte werk. Was het maar waar, dan was ik direct prof geworden!

Maar vandaag, aan het eind van de middag, is het er dan toch van gekomen. We hebben de stoute bowlingschoenen aangetrokken, Julia mocht haar gympen aanhouden, en deden een poging. Oz Bowling in Dielsdorf is een mooie baan; lekker ruim en de kindervangrail kan per speler omhoog of naar beneden, heel handig! Al hadden wij de bumpers achteraf ook best willen gebruiken! Ik had nog een extra handicap: Nadat Julia ons al heel wat keren had zien bowlen op de Wii, wilde ze nu zelf aan de slag. "Bal, bal, bal," klonk het de hele tijd, dus hebben we haar maar snel uitgelegd welke ballen ze mocht oppakken. 6 kilo ging best, ze was echt niet te houden. En dus vormden wij, net als in 2010, een team. Dat de bal in de goot belandde maakte voor haar niets uit. Als wij niet aan de beurt waren, rende ze het hele etablissement rond. Gelukkig was het niet al te druk!

Chloote

door Martijn

Zondag is Jesper voor de 2e keer naar de Kloten Flyers geweest. Zowaar was er voor de 2e keer in korte tijd een middag wedstrijd. Vorige keer verloren de Flyers voor een uitverkocht huis de derby tegen ZSC Lions, vandaag stond er een makkie op het programma tegen de Lakers in Rapperswil-Jona. Op zaterdagavond was de omgekeerde wedstrijd nog in 0-5 geëindigd dus we verwachtten veel goals.

Jesper had het weer erg naar zijn zin, houdt alles goed in de gaten maar de Zamboni blijft nog altijd een grote favoriet. In een van de pauzes zijn we dan ook naar de boarding gelopen zodat Jesper veel foto's ervan kon maken. Verder hebben we inkopen gedaan en heeft Jesper een Kloten t-shirt gekregen. Gelukkig is de teamnaam fonetisch geschreven....

O ja, een samenvatting van de wedstrijd is online te vinden hier en de "winter set" op flickr is ook weer bijgewerkt.

Cross-Border Shopping

Limmat in Zürich

Zo'n Zwitserse bankrekening is steeds interessanter; zeker nu de Euro nogal onstabiel is, blijft de Zwitserse Frank een erg veilige munt. Leuk voor je spaargeld, maar de dagelijkse boodschappen blijven toch schandalig duur hier. Reden voor ons (en met ons vele anderen) om regelmatig de grens over te gaan naar Duitsland.

Cross-border shopping: Een term waar we in Canada voor het eerst mee in aanraking kwamen. Veel kennissen van ons reden regelmatig naar de US, en stonden dan vaak uren te wachten bij de grens in Niagara, om 'aan de overkant' spotgoedkoop kleding in te slaan. Zelf hebben wij het nooit gedaan, want het vooruitzicht om urenlang aan de willekeur van de US douane overgeleverd te zijn, is niet echt aantrekkelijk.

Sportferien

Twee weken vakantie hebben ze hier. HELP! Wat moet je al die tijd doen? Sportvakantie heet het en veel families gaan dan ook een weekje skiën. Een vriendinnetje van Jesper ging op schaatsles (4 dagen, van 9-10 uur) op de ijsbaan van Bülach. Dat leek me ook wel leuk, maar ik zag mezelf dat niet doen met een onwillige Jesper. Gelukkig kon Martijn ook een paar dagen vrij nemen, zodat het niet allemaal op mij neerkwam. Samen zijn ze een dagje naar Alpamare geweest, een soort zwem/glijbanen paradijs een klein uurtje hier vandaan. Julia en ik gingen niet mee, want behalve de glijbanen is daar verder niets te doen en uiteraard is Julia nog veel te klein. (Gelukkig voor mij, want ik ben er ook geen liefhebber van.)

Er is ook weer sneeuw gevallen. Een flink pak dit keer en ook goede sneeuw om mee te spelen. En dus staat er nu een flinke sneeuwpop in onze achtertuin. Ik heb er maar snel een foto van gemaakt, want morgen gaat het geloof ik al weer dooien. Maar is het geen beauty? De rest van de vakantie is er veel tv gekeken en als Julia 's middags in bed lag hebben we samen geknutseld. Jesper is een echt knutselkind. Hij kijkt graag naar Mr. Maker op CBeebies en wil dan het liefst direct alles namaken. Hij heeft helaas ook allerlei onuitvoerbare (eigen) ideeën. Ik vind het ook wel leuk om te knippen en plakken enzo, maar soms gaat het zelfs mij te ver. Dit keer hebben we, gedeeltelijk samen met de buurkinderen, een schatkist gemaakt. Natuurlijk compleet met schatkaart en ik ben ook al ettelijke keren de achtertuin door gelopen op zoek naar de schat (toen er geen sneeuw meer lag.)

Aardbeving

Gisteravond om kwart voor 12, ik lag nog maar net in bed, hoorde ik een hard geluid en vervolgens schudde het hele huis op zijn grondvesten. Wat was dat? Reed er misschien een heel zware truck voorbij, of kwam de grote Airbus dit keer wel heel laag overvliegen? (Ik heb wel eerder trillende ramen gehad door dat onding.) Martijn kwam, met leesboek nog in zijn hand, naar boven gerend dus ik vroeg: "Voelde jij dat ook?" Ja, hij had het ook gehoord en gevoeld en dacht dat ik misschien uit bed was gevallen. Nou bedankt! En al scheelde het niet veel, dat was het toch niet.

De volgende dag lazen we op Facebook, en later ook in de kranten, dat er een aardbeving was geweest. Die optie was ook wel door mijn hoofd gegaan, maar daar houd je normaal toch geen rekening mee. Nu bleek dus dat het een beving was van 4.2 magnitude met het epicentrum in Zug, hemelsbreed ongeveer 35 kilometer ten zuiden van ons.


Heb ik dat ook eens meegemaakt. De beving in Canada op 23 juni 2010 (5.5 magnitude) heb ik gemist doordat ik in de auto zat en net over een zeer hobbelig Trafalgar Rd. reed.

Eindelijk sneeuw!

Even leek het erop dat het hier nooit zou gebeuren, maar na wat natte sneeuw die direct weer 'als sneeuw voor de zon' verdween, hebben we nu eindelijk een lekkere laag poedersneeuw liggen! Hooguit een centimeter of 5, maar goed genoeg voor de kinderen om in te spelen. Nu zien we dus ook uit alle hoeken en gaten van Oberweningen kinderen gewapend met slee naar de helling tussen de Chileweg en Chlupfwiesstrasse (onze straat) komen.

Vrijdag na de lunch wilde Jesper er voor het eerst heen en gelukkig waren er wat klasgenootjes met hun moeders aanwezig - Julia lag net in bed en de babyfoon redt het niet tot daar, dus nadat ik de eerste twee runs had bekeken, moest ik snel weer terug. Na een uurtje kwam Jesper enigszins verkleumd terug, maar hij had het naar zijn zin gehad! Zaterdag na de lunch zijn we met het hele gezin gegaan en vreemd genoeg was het toen uitgestorven! Even later kwamen nog wel Anouk en Lisa (met een vriendinnetje) sleeën. Ook Julia is een paar keer, samen met Martijn op de oude slee, de helling af geweest; ze vindt het geweldig en werd zelfs boos als Martijn een keer zonder haar, snel dus, vertrok. Maar het werd toch duidelijk tijd voor haar middagslaapje, dus na een half uurtje heb ik Martijn en Jesper achter gelaten.

De rest van het weekend hebben de kinderen nog regelmatig buiten gespeeld. Het was ook heerlijk zonnig, ik zou bijna zeggen Canadees weer. Een verademing na al die grauwe maanden hier in het Wehntal! Julia vind de sneeuw geweldig. Als we nu een stukje gaan wandelen kom ik niet ver. Elke meter bukt ze zich om een vlokje op te rapen en dan vervolgens "Ee, teej" weer weg te gooien. En als ze het niet weggooit, eet ze het op. Gelukkig is het verse sneeuw!

Zwitserse grondigheid

Een van de dingen waar Zwitserland om bekend staat is dat de treinen altijd op tijd rijden - maar dat komt natuurlijk door al die mooie (en gruwelijk dure) horloges die ze hier maken. Zelf heb ik ondertussen ondervonden dat Swiss Post kwalitatief ook erg goed is. Niet dat de postbode hier elke dag stipt om 10 uur mijn post brengt, maar grondig zijn ze wel.

Zo kreeg ik in december al eens een kerstkaart volledig in plastic verpakt; op de opgeplakte mededeling stond dat de envelop beschadigd bij het sorteercentrum was binnengekomen en of we alstublieft hun excuses wilden aanvaren. Vorige week belde mevrouw Swiss Post aan. Ze had een brief voor mevrouw Bekker op dit adres, en of ik dat was... Op onze brievenbus staat namelijk "Familie Diependaal". In het afgelopen half jaar heb ik niet één poststuk gekregen dat niet voor een van ons was bestemd. En, de post is niet duur! Zeker vergeleken met de woekerprijzen die ze in Canada rekenen.