Op zoek naar Heidi ...

Toen wij afgelopen zomer een paar weken in Nederland logeerden en eindelijk weer Nederlandse televisie konden kijken, hoorde ik opeens een bekende tune langs komen: "Heidi, Heidi!" (hoor je 'm?) en werd zomaar het verleden ingeslingerd. Jaren geleden (echt heel lang geleden, ik denk in 1981) had ik een Panini stickeralbum van Heidi (zie foto). Waarschijnlijk uitgegeven naar aanleiding van de televisie serie waar ik me weinig meer van herinner, maar die nu in Nederland weer te zien is. Toen ik mijn moeder vroeg naar dat album, vertelde zij me dat ik als kind zelfs een Dirndl-jurkje had, gekregen van mijn oma. Dat feit heb ik waarschijnlijk verdrongen, haha!

Een klein beetje achtergrond informatie:
Het (fictieve) verhaal van Heidi speelt zich af in en rondom Maienfeld (Zwitserland, kanton Graubunden),  het stadje waar schrijfster Johanna Spyri vele zomers doorbracht. Heidi is een levendig, eigenwijs en nieuwsgierig meisje. Ze is wees en wordt opgevoed door haar tante.Als ze 5 jaar is, en haar tante in Duitsland gaat werken, wordt ze naar Alpöhi (grootvader) gebracht, die bijna als een kluizenaar in een dorpje boven Maienfeld woont. Ze heeft het daar ontzettend naar haar zin met opa, haar vriendje Peter de geitenhoeder, en alle dieren. Later wordt ze door haar tante uit haar vertrouwde omgeving weggehaald om mee te gaan naar Frankfurt als een soort gezelschapsdame voor Klara, een meisje in een rolstoel. Heidi krijgt heimwee en uiteindelijk komt Klara met haar mee naar het huis van opa. Door de schone berglucht en verse melk, knapt Klara zover op dat ze zonder haar rolstoel kan. (Dit is even heel kort door de bocht, maar zo ongeveer gaat het wel.)

Uit nostalgie, hieronder nog maar even de begintune van de serie:



Vorige week 'deden' wij een midweekje Landal resort Walensee. Het resort ligt op een stukje land tussen het treinstation (erg handig) van Unterterzen en de ontzettend mooie Walensee, waar de Churfirsten bijna steil uit het water oprijzen.  Voor wintersporters is het ook een ideale locatie, want aan de overkant van de straat begint de eerste gondel naar de Flumserberg. De regio waartoe de Walensee hoort wordt ook wel Heidiland genoemd, aangezien het verhaal zich in dit gebied afspeelt.

Klooster Einsiedeln

Op de heenweg, via Schindellegi alwaar het hoofdkantoor van K+N, zijn we gestopt in Einsiedeln, een wereldberoemd bedevaartsoord met een groot en mooi klooster. We hebben alleen de kloosterkerk bezocht, want om Jesper (en Julia) nu te onderwerpen aan een rondleiding door een stel monniken? Al vond Jesper het wel erg vreemd dat wij stil moesten zijn in de kerk terwijl ze in het koor stellingen aan het bouwen waren! Het is een heel mooi gedecoreerde kerk met een prachtige Zwarte Madonna aan het begin. Foto's maken mocht niet, maar vanachter een pilaar hebben we er stiekem toch een gemaakt. Vervolgens hebben we heerlijk in het zonnetje, en waarschijnlijk veel te duur, geluncht tegenover het klooster bij Restaurant Pfaue. Mijn ravioli was in hartjesvorm en erg lekker, Jesper heeft op een puntje na zijn hele pizza Margerita opgegeten. Dat laatste mag in de krant hoor; de laatste twee weken lijkt het wel of hij met een inhaalslag bezig is!

Vandaar was het nog een klein stukje naar de Walensee en het landschap werd met de minuut mooier en indrukwekkender. Op de aankomstdag hebben we verder niet veel meer gedaan dan het zwembad testen.

Zoooooom!

Dinsdag was het mooi weer en aangezien het weerbericht voor de dagen erna er niet al te best uitzag, zijn we maar direct de Flumserberg opgereden. We hadden ook de kabelbaan in kunnen stappen, maar met alles dat we bij ons hadden leek dat niet zo'n goed plan. Eenmaal boven hebben we een inschatting gemaakt van de kou, de daarbij passende outfit uit de achterbak getrokken, en hebben zo ongeveer de laatste gondel voor de lunchstop gepakt naar de Maschgenkamm (ruim 2000 meter). Daar hebben we een klein stukje van Heidi's Blumenpfad gelopen (het deel dat toegankelijk was voor kinderwagens); een  wandeling van circa een uur met mooi uitzicht op de omliggende bergen waaronder de Churfirsten. Bloemen waren er op Heidi's Blumenpfad haast niet te zien, maar dat heeft waarschijnlijk met het jaargetijde te maken!


In restaurant Mkamm hebben we, alweer heerlijk in de zon en zittend op een dierenvelletje, genoten van een echt Zwitserse lunch: Schnitzel voor Jesper, Rösti voor Martijn en Spätzli voor moeders (Julia at gewoon overal van mee). Nadat ik ook de terugrit met de gondel had overleefd, zijn de mannen weer naar boven gegaan. Dit keer met de stoeltjeslift tot ongeveer halverwege. Hun bestemming? De Floomzer!!! De Floomzer is een 2 km lange rodelbaan die tot wel 40 km/u kan gaan. Er zitten wel remmen op trouwens, maar die moet je natuurlijk niet al te vaak gebruiken! De heren hebben tot twee keer toe hun adrenaline kick gehad en toen was het mooi geweest.

Heidi Brunnen in Maienfeld

Woensdag reden we naar Maienfeld, parkeerden de auto bij het Heidi-hotel alwaar een buslading Japanse (Koreaanse, Chinese?) toeristen in de eetzaal zat, en wandelden het laatste stukje naar Heidi-dorf, dat oorspronkelijk Oberrofels heet. Zoals gezegd, Heidi is een fictief figuur, maar toch bekeken wij geïnteresseerd het oude huis, waar Heidi 's winters gewoond zou hebben. Jesper vond vooral het oude fornuis erg interessant. Het was hoe dan ook best leuk om te zien. We kochten nog wat souveniertjes in de winkel/postkantoor, stuurden een ansichtkaart naar onszelf alleen voor de Heidi-dorf poststempel en hebben de geitjes uitgebreid geaaid. De anderhalf uur durende wandeling naar de Alpenweide waar opa's zomerverblijf zou staan hebben we aan ons voorbij laten gaan, vanwege dreigende luchten en omdat het pad niet echt vlak en absoluut niet begaanbaar met de wandelwagen was (note to self: volgende keer de rugdrager mee).

Op de terugweg hebben we nog even de Heidi Brunnen (fontein) bekeken en een praatje gemaakt met een oud mannetje dat driftig eikels aan het verzamelen was onder een 300 jaar oude boom die blijkbaar aan de kleine kant was: "Ja, ze groeien hier niet zo hard. Met die rotsbodem is er weinig humus he!" Er was wel een bijzonder luxe WC huisje bij die fontein - handig voor die busladingen toeristen. En voor Jesper ... 's Avonds zijn we uit eten gegaan bij Don Camillo in Quarten, een simpel restaurant met eenvoudig, maar goed eten. Kon ik eindelijk dat Zürcher Geschnetzeltes eens proberen! We moesten helaas een beetje dooreten, want de kinderen waren ongelooflijk vervelend en wilden niet op hun stoel blijven zitten.

Het weerbericht voor donderdag was voor de verandering goed. 's Nachts had het boven de 1000 meter gesneeuwd en dat is toch een rare gewaarwording: Zie je overal om je heen sneeuw op de bergen en zelf sta je in het zachte groene gras! Het was wel duidelijk een stuk kouder buiten. Met zijn allen zijn we even het zwembad ingedoken tot Julia moe werd en het tijd werd voor de lunch. Daarna werd de website van de Flumserberg nagekeken en jawel, de mannen kregen het groene licht, de Floomzer was in bedrijf dus weg waren ze! Julia en ik hebben het lekker rustig aan gedaan in ons mooie Landal appartement. Met zicht op de Churfirsten heb ik een heel stuk van mijn boek kunnen lezen (The girl with the Dragon Tattoo), onder het genot van iets warms te drinken en een reep Zwitserse chocola.

Ja, en toen was het alweer vrijdag en stond om 10 uur een hostess voor de deur: Of we wisten dat we die ochtend moesten uitchecken? Eén blik op mijn verwilderde hoofd en richting de koffers op het bed en ze wist genoeg. Nadat ze me herinnerde aan de vertrektijd huppelde ze vrolijk het portiek weer uit en liet mij in de stress achter;  Help, uitchecken om half 11 i.p.v. 11 uur zoals ik dacht. Daar ging mijn schema!

We zijn niet rechtstreeks naar huis gereden, maar zijn aan de andere kant van de Zürich See in Rapperswil naar Knies Kinderzoo gegaan. Knies is een heel kleine dierentuin met een dito toegangsprijs.   Er zijn giraffen, zebra's, olifanten, zeeleeuwen, alpaca's, kamelen, mini paardjes, ezels, stokstaartjes, wat aapjes, geitjes en flamingo's. Het bijzondere van deze Zoo is dat je heel dicht bij de dieren kan komen en zelfs een ritje op een olifant of kameel hoort tot de mogelijkheden. En nee, daar betaal je niet de hoofdprijs voor. Tegen inlevering van een muntje (te koop voor CHF 2), werd je het olifantenverblijf binnen geleid en kon je vanaf een soort verhoogde stenen pagode opstappen. Martijn en Jesper hebben dit gedaan en helaas ging het hek daarna dicht, zodat ik niet meer kon. Jesper heeft schaterlachend de zeeleeuwenshow bekeken en Julia was niet weg te slaan bij de paardjes. Enigste minpunt was dat onze lunch enigszins in het water viel: In het restaurant werd arachide-olie gebruikt, dus de patat, schnitzels en braadworsten waren taboe. En aangezien de kaart nu ook weer niet zó uitgebreid was, hebben we alleen knakworstjes gegeten met een beetje aardappelsalade.

Toen we Jesper vertelden dat het tijd was om naar huis te gaan had hij nog popcorn over (voer voor de paardjes/ezels/geitjes?!) en besloot dat in één keer bij een ezel in het verblijf te kiepen. In zijn enthousiasme de zak echt hélémaal leeg te schudden, belandde per ongeluk ook die zak op de grond. Oeps.... Aangezien de omheining uit gaas bestond,waar mijn handjes niet doorheen passen (echt, ik heb het geprobeerd) en die ezel razendsnel was bij het zien van deze lekkernij, verdween het papier dus in zijn/haar bek. Binnenkort te lezen in het sufferdje van Rapperswil: "Ezel ziek doordat stomme toerist papier voert".

Als uitsmijter nog een filmpje over Heidiland!

Foto's van onze belevenissen in Heidiland staan op flickr in de Herfst 2011 set.