Nog even over die allergie

Want dat akkefietje met Jesper's verjaardagstaart had nog een staartje. Nadat iedereen behalve Jesper had gesmuld van de echt overheerlijke taart, is Martijn een dag later ook nog eens in de winkel gaan klagen. Die taart kostte toch zo'n 90 Zwitserse francen, niet echt goedkoop dus, en als dan het feestvarken zelf er niet van kan eten is dat wel bijzonder zielig. Martijn kreeg de filiaalleider te spreken en die adviseerde een schriftelijke klacht in te dienen wat we ook hebben gedaan.

Al op maandag werd Martijn terug gebeld door het hoofdkantoor met de melding dat het helemaal geen amandelmarsepein was en dat dat nooit voor die taarten wordt gebruikt. Dus die verkoopster aan de telefoon wist niet waar ze het over had, was het soms een of ander zaterdaghulpje? Nee dus, en mevrouw ontkent ook dat ze heeft gezegd dat het amandelmarsepein is. Nou wordt 'ie mooi zeg! Als ik nu zelf had opgebeld, had ik haar best verkeerd kunnen verstaan (helemaal niet verstaan waarschijnlijk), daarom hadden we expres iemand laten bellen die het Zwitsers WEL machtig is, dus die vlieger gaat niet op. Maar ja, dan wordt het haar woord tegen het onze en daar kom je toch niet uit. Ons geld (of een gedeelte ervan) kregen we dus niet terug, wel lagen een paar dagen later twee tegoedbonnen voor koffie met gebak in de bus.


Zo zie je maar weer dat we niets klakkeloos kunnen aannemen. Na bijna 4 jaar in Canada te hebben gewoond zijn we op 'allergie-gebied' zo ontzettend verwend met nut-free schools, nut-free indoor playgrounds en restaurants die precies weten wat je bedoeld, dat we echt goed moeten opletten. Het is wat dat betreft echt anders leven hier. We hebben de school moeten informeren, zelf een nood/aktieplan opgesteld en zelfs voor de eerste ouderavond een fact sheet voorbereid voor alle ouders. In de lootbag die de kinderen meekregen na Jesper's feestje had ik ook expres redelijk wat snoep gestopt, zodat de ouders zien dat niet alles taboe is.

O ja, en we hadden nog een keer pech. Wilden we een keer echt uit eten gaan (in tegenstelling tot de McD) bij een restaurant hier even verderop, bleek eerst bij binnenkomst dat het gewone menu niet geserveerd werd omdat ze Italiaanse weken hadden. Nu heb ik niets tegen Italiaans eten, integendeel, ik vind het heerlijk, maar ik wilde juist eens een Zwitserse specialiteit proberen en die werden dus niet gemaakt. Jesper wilde hoe dan ook patatjes eten en nadat ons eerst werd verteld dat zelfs die er niet waren, kwam even later de zeer vriendelijke (en van oorsprong Nederlandse) kok aan tafel vertellen dat er voor kinderen echt wel patat in huis was. Gelukkig! Voor de verandering, want dat doen we eigenlijk nooit meer bij patat, meldden we hem dat Jesper een pinda/noten allergie heeft. Probleem! Deze chef gebruikt louter arachide olie (pinda olie)* in zijn keuken. Konden we alsnog ons boeltje inpakken. 3 x raden waar we die avond eindigden? Juist! Bij McDonalds, en niet eens binnen in het restaurant, want dat zat bomvol, maar in de drive en zelfs dat duurde een eeuwigheid. Volgende keer maar gewoon zelf koken?

*Arachide olie moet, als het goed geraffineerd is, vrij zijn van pinda-eiwitten en dus veilig zijn voor Jesper. Maar dat is niet altijd het geval en aangezien je dat niet aan de verpakking of olie kunt zien, vermijden we het. Zelf gebruikte wij vroeger (in het pre-allergie tijdperk) altijd Arachide olie in de keuken, maar het is lang geleden dat ik heb gehoord dat het in restaurants wordt gebruikt.