The boy who cried wolf

In de Zwitserse keuken wordt veel gebruik gemaakt van noten (we kregen al eens een overheerlijke notentaart van de buren als dank voor het verzorgen van de katten) en kaas, waaronder ook veel geitenkaas. En laat Jesper nu voor beide allergisch zijn. Zijn allergie voor pinda's en noten is bekend sinds hij 9 maanden jong was, de geitenkaas allergie werd vandaag bevestigd...

Even na 12 uur kwam Jesper thuis voor lunch. Meestal wil hij NU eten, maar aangezien ik hem liever vraag waar hij trek in heeft, moet ik het toch echt eerst nog maken. Dus schuif ik hem altijd alvast wat ham en kaas toe. Ik had voor mezelf een lekkere boterham met geitenkaas bedacht en gaf hem daar dus een plakje van: "Hier, dit lust je ook vast wel." (In Canada was harde geitenkaas voor bv op brood niet te krijgen, dus dit was een eerste keer voor hem) En uiteraard riep hij direct, zoals zo vaak als hij iets (nieuws) te eten krijgt: "Bah, vies, ik vind het niet lekker." Daar reageer ik niet eens meer op, net als op het hysterische tafereel dat volgde. Toen het gezeur en gehuil wat lang aanhield, ging ik naar hem toe om hem eens goed de waarheid te vertellen en zag dat hij stond te kwijlen. "Ja kom Jesper doe eens even normaal zeg, slik gewoon door, neem een slokje water, dan ben je die vieze smaak zo kwijt!"



Niet dus, dus ik kijk hem even goed aan en zie allemaal vlekjes rond zijn mond en ogen verschijnen en zijn bovenlip werd een beetje dik. Sjit, dit is echt mis! Antihistamine tabletje erbij gepakt en Epi-pen in de aanslag. Maar natuurlijk wil hij dat pilletje niet slikken. En ik injecteer die Epi-pen liever niet voordat het echt nodig is (lees: hij niet kan ademhalen), het is toch pure adrenaline dat je in zo'n kind spuit. Dus ik pak mijn sleutel, til Julia op en sleep Jesper mee naar buiten, naar de buren (voor wie het nog niet weet, we wonen naast onze huisarts) die toevallig buiten zaten te lunchen.

"Sorry dat ik stoor, maar ik heb een kleine emergency," waarop Ursula Jesper aankijkt en Christian, die lekker door at, alarmeert. Dus Christian springt direct op, pakt Jesper vast en neemt hem mee naar de praktijk. Daar trekt hij de medicijnkast open, schenkt wat Claritine siroop op een lepeltje en giet dat bij Jesper naar binnen. Ja mooi dat dat niet werkt bij mijn zoon, want dat is vies natuurlijk (en hij kon nog steeds niet goed slikken) en de hele hysterie begon opnieuw. Ondertussen was hij (de dokter) ook wat roze pilletjes (ik vermoed iets prednison-achtigs) aan het vermalen om in water op te lossen. Maar dat wilde Jesper ook niet opdrinken. Ik kon praten als brugman, maar ik kreeg het er echt niet in. We begonnen al te dreigen met prikken, maar dat leek ook niet te werken. Pas toen we Jesper de spreekkamer in wilden trekken (we waren niet verder gekomen dan de hal en zaten gezellig op de trap) kalmeerde hij wat en zei dat hij het zou opdrinken. Zo gezegd, zo gedaan. Toen mocht hij alsnog de spreekkamer in om tot rust te komen en zodat de dokter onder een goede lamp het resultaat kon bekijken. Jesper kreeg ook nog een kapje op om wat meer lucht te krijgen (Ventolin, gewone zuurstof? Ik vraag het nog wel eens) en het duurde niet lang of hij kreeg weer praatjes.

Goed, dat hebben we ook weer achter de rug. Ondertussen was het half 2, tijd voor school, maar dat kon natuurlijk niet, want ik wilde Jesper wel even in de gaten houden en hij moest vandaag elke 2 uur wat antihistamine innemen. Even later stond opeens Christian in onze keuken (ik heb hem vast niet horen kloppen) om te kijken hoe het met Jesper ging en weer wat later stond de overbuurvrouw voor de deur; of ik wel wist dat Jesper elke dinsdagmiddag naar school moest en dat zij door Frau Berger (juf) gevraagd was om polshoogte te nemen. Dan merk je dus dat je in een dorp woont! Natuurlijk had ik geprobeerd om de juf te informeren, maar blijkbaar had ik het juiste nummer niet. Alles werd snel geregeld, dus Oberweningen kon weer adem halen.

Half 3, tijd voor lunch en een overdenking van het gebeurde. En toen begon mij te dagen dat Jesper een paar jaar geleden in Canada ook eens een milde reactie had op Feta-kaas (dat oorspronkelijk van schapen- of geitenkaas wordt gemaakt). Dat begrepen we toen al niet en we hadden zelfs de fabrikant aangeschreven of er mogelijk kruisbesmetting had plaatsgevonden met notenproducten. (Nee!) Na wat gegoogel weet ik nu dat het mogelijk is dat mensen allergisch zijn voor Schapen- en geitenkaas (gaat altijd samen), terwijl ze wel koemelkproducten verdragen. Heel zeldzaam, maar het komt voor. Dat hebben wij weer...