De vakantie is bijna voorbij

De afgelopen week heeft Jesper veel met de buurkinderen gespeeld. Ondanks dat hij de tweeling niet verstaat hebben ze het toch naar hun zin met zijn drieën. Met een paar woorden Duits en wat handen- en voetenwerk kom je een eind blijkbaar. Was zijn moeder maar zo dapper! (Natuurlijk wissel ik wel wat woorden met de buren enzo, maar mijn beperkte woordenschat belemmert me toch aardig. Dan helpt het ook niet dat ik zo'n pietje precies ben)

Gisteren waren we op een tweejaarlijkse bijeenkomst in het gemeentehuis, georganiseerd door de gemeente om alle nieuwkomers welkom te heten in het dorp. Ja echt! Maar dat kan met zulke inwoneraantallen natuurlijk makkelijk. Ik was wel verbaasd hoe vol de raadzaal zat en met voornamelijk jonge gezinnen ook nog. Van de toespraak heb ik helaas niets verstaan, want in Zwitsers-Duits, alleen 1 vraag uit het publiek was duidelijk: Waar het wapen van Oberweningen vandaan komt (een soort van zwarte piet op een gele achtergrond), maar dat wist de goede man niet. Aansluitend konden we onder het genot van een drankje en iets te knabbelen nog wat informatie verkrijgen over activiteiten in de gemeente. Daarmee waren we dus snel klaar, al heeft STV Wehntal (Sport und Turnverein) aardig wat te doen. Er werd me al verteld dat er op donderdagavond wordt gesport door "vrouwen zoals ik", dertiger (bijna veertiger) met kind(eren). Wie weet is het wat.


Vanuit het uiterst warme gemeentehuis konden we zo aanschuiven aan de lange, houten tafels die klaar stonden voor het Rossstal-Fäscht. Een dorpsfeest, dus niet groot, maar toch was er een schminktent, kon Jesper eendjes vissen (en daarna een pakje), op doel schieten en voor de volwassenen was er bierpul-schuiven. En eten en drinken natuurlijk, die tafels staan er niet voor niets! Ik heb mijn eerste slokjes Apfelwein genomen (lekker, net Cider), de Raclette bestudeerd en ook maar een portie besteld. Ik ben er helaas niet aan toegekomen die ook op te eten, want (misschien mede door de warmte en een zeurende Jesper) alles vloog me opeens aan en ik had het even niet naar mijn zin en ben naar huis gegaan. Ja, dat heb je wel eens ...

Atzmännig

Zondag was het weer een warme, benauwde dag. Nu hadden we eigenlijke de koelte willen opzoeken en naar de eeuwige sneeuw rijden in bijvoorbeeld Titlis, ware het niet dat we allemaal lekker hadden uitgeslapen. Dat komt niet vaak voor, heerlijk! Dus hebben we het maar iets dichter bij huis gezocht. Op een uur rijden, in het Goldingertal op zo'n 1200 meter hoogte (toch wel iets koeler) ligt Atzmännig; 's winters een bescheiden skigebied, in de zomer kun je er rodelen, glijden, springen, etc. Vanaf volgende week vindt hier ook het WK Grasskiën plaats .

De mannen hebben zich aan allerlei snelle activiteiten gewaagd terwijl Julia en ik op het picknick-kleed de wespen probeerden te negeren, met wisselend succes. Het restaurant had een verrassend goede pizza op de kaart staan, die Jesper en ik deelden. Martijn nam de schnitzel: "Ik man, ik vlees eten." Lunch met uitzicht op de groene heuvels, het kan slechter!