De afsluiting van een periode

"Red, white and blue" door Jesper

Julia is toch echt geen dreumes meer, maar een heuse peuter. Compleet met peuterpuberteit! Ze kan goed kwaad worden als iets niet naar haar zin gaat en begint dan bijvoorbeeld te gooien of te slaan. En als mevrouw geen zin heeft om haar tanden te laten poetsen, nou vergeet het dan maar.

Op dit soort kleine incidenten na is het een heerlijk kind. Altijd vrolijk (nou ja bijna dan), ze kan heerlijk in haar eentje spelen en komt dan soms even naar me toe om een knuffel te halen en ze is gek op de Bumba-boekjes. Als ze wil dat ik voorlees pakt ze ook gerust de hele stapel uit de kast! Televisie kijken doet ze ook graag. Grote favorieten zijn de "Buppies" (Bubble Guppies) en "Zoemie"(Umizoomi), beide series van Nick jr. En, ze is levensgevaarlijk: Klimt overal op en over, rent over de bank en laat zich dan opeens vallen, bouwt een berg van kussens om in te duiken, etc. Van wie zou ze het hebben???

Sommerfest in Regensberg

Balletje, balletje, maar dan anders

Na alle regen is het hier dan eindelijk mooi weer. En we hebben er dit weekend goed van genoten: vrijdagavond hebben we heerlijk gegeten op het terras van 'onze' pizzeria in Niederhasli. Nu het warm is, is ook de fontein/waterval op het pleintje aan, dus al voor het voorgerecht werd geserveerd hadden de kids natte voeten (en gedeeltelijk een natte broek).

Zaterdagochtend hebben we het badje gevuld en nadat Jesper over zijn angst heen was hebben ze heerlijk geplonst en gespetterd. (Ik had Julia geen zwemluier aangetrokken, maar alleen met badpak het water ingeslingerd. maar ja, stel je voor dat ze in het water plast. Of nog erger: poept!)

Chindsgireis 2012

Vertrekken in de mist

Nadat de sportdag al tot twee keer toe is afgelast/uitgesteld vanwege het bar slechte weer, kon het schoolreisje vandaag gelukkig wel door gaan. Om 8.15 werd Jesper door Martijn op het station afgeleverd. Hij was helemaal opgewonden en er kon zelfs geen gedag meer af. Martijn heeft nog wel een hele serie foto's geschoten van de juf met dat zootje ongeregeld en toen kwam de trein. Van station Schofflisdorf/Oberweningen ging het vervolgens met twee treinen naar een voor ons onbekende bestemming. Ja, dat stond niet in de brief, wij hebben nergens naar gevraagd en Jesper wist niet meer dan die twee treinen en dat hij in allebei ongeveer een half uur zou zitten.

Het regent, het regent,

Ik ben weer gruwelijk laat met het schrijven van deze post. Al is de titel nog wel actueel; wat een weer hebben we de afgelopen week gehad zeg, de lente was ver te zoeken. Elke minuut dat het maar een beetje droog was, nam ik Julia in haar gloednieuwe regenlaarsjes mee naar buiten. Al begreep ik dat het in Nederland niet veel beter is en dat is natuurlijk fijn om te weten als je net als wij over 5 weken terug migreert!

Op zoek dus naar een binnen activiteit en gelukkig zijn er wel wat opties op ongeveer een half uur rijden. Zo waren we al eens in Trampolino, een indoor playground in Dietikon, maar Julia was daar eigenlijk nog wat te klein voor. Ook Kindercity in Volketswil lijkt ons heel leuk, dat is een soort Science Centre, maar daar moet je toch wat meer tijd voor uittrekken en aangezien wij vandaag lekker langzaam op gang waren gekomen ... Dus het werd .... (drum roll) ... het Kindermuseum in Baden! Onderweg ernaar toe kregen we nog een hoosbui over ons heen - gelukkig is de auto waterdicht- en we waren blij dat we vlakbij de ingang (en nog gratis ook) konden parkeren.

We geven het op

Opgeven, afhaken, afvallen, afzeggen, capituleren, eraan geven, eruit stappen, ophouden, overgeven,
staken, stoppen, zich gewonnen geven, het voor gezien houden. 

En er zijn nog veel meer synoniemen. Echter geen ervan geeft ons gevoel goed weer. In het Engels zou je ook kunnen zeggen:

"We're cutting our losses," wat zoveel betekent als "je verlies pakken". En dat is wat wij nu doen.

Over anderhalve maand, aan het eind van het schooljaar, pakken we onze biezen en verlaten Zwitserland. Voorgoed. Het Zwitserleven-gevoel is ver te zoeken (zie ook mijn eerdere post) en wat ons betreft is de beste optie terug naar Nederland te verhuizen.

Moederdag in Küssaburg

Mijn moederdag begon goed: Martijn had besloten NIET naar me te luisteren en had gisteren samen met Jesper toch een moederdag cadeautje gekocht. Op zoek naar Lego Kingdoms voor Jesper kwamen ze langs een filiaal van Lush. De zeeplucht was blijkbaar onweerstaanbaar, dus ze gingen naar binnen en kochten een leuk verwenpakket voor mij.

Het Mama Mia pakket is speciaal voor de moeder die niet van baden houdt/zich de tijd niet gunt lekker in bad te zitten/geen bad heeft  en bevat een blok handcrème, body conditioner, zeep, nagelriemcrème en een 'Washing Up Fairy?' Dus je zwaait met je toverstokje en hup! de vuile vaat is verdwenen? Helaas, de afwas moet je nog steeds zelf doen, maar de goede fee zorgt wel voor het schuim. En volgens de beschrijving ook voor zachte handen.

Ik hoef niets voor Moederdag!

Ik doe mijn best!

Echt niet! Ik wil niet zeggen dat ik het alleen maar geldklopperij vind - al zijn de bloemen dit weekend wel schreeuwend duur - maar ik ben gewoon niet gehecht aan één vaste dag per jaar waarop mijn kinderen hun waardering voor mij moeten laten zien.

Dat kan elke dag. Zou leuk zijn. Maar over het algemeen wordt er meer tegen me geschreeuwd. Hoe oud is Jesper ook weer? Bijna 7 toch? Het lijkt soms wel of hij al in de puberteit zit...

Maar ik dwaal af. Natuurlijk vind ik alle zelf geknutselde tekeningen en andere, eh ... 'dingen' die op school onder de bezielende leiding van de leraar worden gemaakt, echt wel leuk. En ik heb ze ook allemaal bewaard in een map of doos.

Flashmob in Antwerpen

Ik vind flashmobs super en kan er naar blijven kijken. Er straalt zoveel energie en plezier vanaf! In september 2009 plaatste ik deze al op ons Canadese blog. Vandaag kreeg ik, via een FB post van een Nederlandse kennis in Canada, deze onder ogen en ik moet zeggen: Al doen er minder mensen aan mee en ziet het er minder strak uit, deze flashmob is veel leuker.

Opgenomen in het centraal station van Antwerpen ter gelegenheid van het programma "Op zoek naar Maria" danst een hele groep op de muziek van 'Do, Re, Mi'. Jeugdsentiment, ja ik weet het, dat maakt het waarschijnlijk zo leuk. En dan de gezichten van al die nietsvermoedende voorbijgangers/reizigers...

Ik hoop dat jullie er net zo van genieten als ik!

Doe, a deer a female deer

Ray, a drop of golden sun

Me, a name I call myself

Far, a long long way to run

Zeldzaam

Nadat Jesper eind februari heel dapper bij de buren bloed had laten prikken, heb ik voor we naar Nederland vertrokken eindelijk een afspraak gemaakt om de uitslag te krijgen. (Zo flauw: dat had de huisarts ook wel over de schutting kunnen vertellen. Maar ja, dan kan hij geen consult tarief rekenen natuurlijk.)

Vandaag, 3 mei, kon ik terecht. Het had eerder gekund, maar ik weiger om voor een simpel ja en/of nee een half uur of langer in de wachtkamer te zitten en wilde dus persé een afspraak aan het begin van het spreekuur. (Ja, het begrip wachtkamer wordt in elk land letterlijk opgevat.)

Maar, hier is waar ik voor kwam: De uitslag van Jesper's allergietest.

Hop, hop, hop ...

Paardje in galop! Verkeerde feestdag!

Zouden ze daar bij kunnen?

De afgelopen maanden hebben we al zo vaak de avonturen van EB (Easter Bunny) bekeken, dat die DVD, nu het dan eindelijk pasen is, in de kast is gebleven. Jammer voor onze Nederlandse gasten, want Harry was er vorig jaar niet bij in de bioscoop. Julia was toen nog te klein. (Al was ze er wel bij; in haar kinderwagen op een rolstoelplaats, terwijl wij 10 rijen hoger zaten. Wees niet bang, het was een klein zaaltje en we konden haar beentjes zien bewegen!) Julia heeft de schade ondertussen ingehaald en vraagt zelfs om "EB."

Sneak Peak

Ofwel: stiekem van te voren kijken! Bij Jesper op school is het Projekt Woche en het project is ... (drum roll):

Het trappenhuis verven!

Toen ik het hoorde kreeg ik al beelden in mijn hoofd van allemaal ukkies die met grote verfrollers vol latex de muren èn elkaar te lijf gaan. Uiteraard werd er hulp van de ouders gevraagd; meehelpen op de dag zelf of materialen verzorgen. Nu zit er een meisje bij Jesper in de klas waarvan de ouders een schilderbedrijf hebben, dus die hebben een groot deel bijgedragen. Gelukkig maar voor mij, want ik kan natuurlijk onmogelijk met Julia op sleeptouw aankomen.

Verzoek van de juffrouw was of de kinderen zoveel mogelijk lichaam-bedekkende oude kleding konden dragen, inclusief oude schoenen, want er kan wel eens verf op komen. Het is duidelijk dat ze zelf niet van dat kleine gespuis heeft rondlopen, anders had ze geweten dat kinderen geen oude kleding hebben, hooguit te kleine.

Schloss Lenzburg

Voetpad naar het slot vanaf de parkeerplaats

Op het blog Moms & Tots Out and About vonden we een leuk uitstapje niet te ver van huis. Op circa 30 minuten rijden van Zürich (even lang voor ons omdat wij zo ver van de snelweg wonen) ligt in Lenzburg in het kanton Aargau Schloss Lenzburg.

Het is een van de oudste en belangrijkste kastelen in Zwitserland. Zoals je op de foto kunt zien is het kasteel goed bewaard gebleven;  Het oudste deel stamt uit de 12e eeuw, maar het merendeel dat je op de foto ziet is later bijgebouwd. In en rond het slot is veel te zien en te doen, ook voor kinderen! Het slot heeft ook een permanente bewoner... Draak Fauchi! Jesper vond hem wel interessant, Julia daarentegen snapte er niets van en vond deze draak, in vergelijking met haar knuffeldraakje waar ze altijd mee slaapt, maar eng.

Katzensee

Zandbak @ Badi Katzensee

We waren helemaal vergeten dat afgelopen nacht de zomertijd in zou gaan. Daarbij kwam dat zowel Jesper als Julia eindelijk eens konden uitslapen, Julia wel tot de kerkklokken gingen luiden en Jesper zelfs nog langer (dankzij het hockey gisteravond), en je begrijpt dat wij lekker laat uit bed waren. Veel te laat om ver weg van het mooie weer te genieten, dus we zochten het iets dichter bij huis. Eerst vond Martijn een speeltuin aan Lake Zürich -Spielplatz Zürichhorn. De speeltuin zag er leuk uit, met zomers ook een soort 'splash pad', maar toen ik verder las, zag ik dat de naast gelegen Chinese tuin precies vandaag de seizoensopening had, compleet met Jazz matinee en gratis toegang. Omdat wij verwachten dat dat wel veel publiek zal trekken, bewaren we die speeltuin wel voor een andere keer. Maar het is zeker het onthouden waard.

Play-offs

door Martijn

foto 'geleend' van de website van ZSC

Ik heb natuurlijk al vaker geblogd over (ijs)hockey, en ik wil absoluut niet in herhaling vallen, maar nu zitten de ZSC Lions (Zürich) in de play-offs. Jesper kreeg en krijgt steeds meer interesse in het spel en gelukkig voor hem was de vierde wedstrijd, tegen Zug, in het weekend. De kaartjes op de familietribune zijn ook helemaal niet duur, dus onze hockey-fan (die zelf niet eens kan schaatsen) mocht weer mee.

De wedstrijd was uitverkocht (dik 11.000 man) en bij binnenkomst werd aan iedereen sterretjes uitgereikt. Ik heb in de fan shop maar een aansteker gekocht, want het zal je toch gebeuren dat je in dit rokersparadijs er net even geen kunt lenen! (Iemand interesse in een echte ZSC aansteker?) Het resultaat was wel heel bijzonder:

De uitslag van de wedstrijd: 5-1 voor de Lions en ze zitten in de finale! Een korte samenvatting vind je hier.

NB. Jesper, in Maple Leaf t-shirt, was echt vol in beeld bij de 3-0 score tijdens de samenvatting op SF 2, helaas is dit er in de online samenvatting uitgeknipt.

Fietsen

Eindelijk, EINDELIJK, hebben we Jesper weer op de fiets gekregen. Nadat hij twee zomers geleden zelfstandig de straat door scheurde (op een beetje hulp met opstappen en de afzet na), durfde hij vorig jaar opeens niet meer. Helpen, omkopen, dreigen; niets hielp. Hij had zichzelf voorgenomen dat hij het niet kon en dus doet Jesper het gewoon niet. Nu hadden wij vorig jaar ook wel iets anders aan ons hoofd met de verhuizing, dus hebben we het zo gelaten.

Nu het hier sinds een week of twee heerlijk weer is, hebben we hem, met een gloednieuwe snelle step in het vooruitzicht, eindelijk op de fiets gekregen. En het ging al snel goed. Logisch, want fietsen verleer je niet toch? Zijn Canadese helm werd wel een beetje aan de krappe kant en dus togen we vanmorgen naar de Sport XX (hoort bij de Migro) in Bachenbülach. Gelukkig voor Jesper hadden ze een mooie helderblauwe helm in zijn maat - al zag mama een wel erg stoere Paul Frank helm, maar die vond Jesper helaas niet leuk.

Julia had ook iets uitgezocht in het wit met roze. Maar hoe zet je zo'n ding op?
(Wees niet bang, een chiropractor is niet nodig na het bekijken van dit filmpje; het staat echt rechtop!)



Achterstevoren. Natuurlijk! En die kerstverlichting is helemaal geweldig! Daar is Jesper wel jaloers op.

Zwitserse ziekte

De vlag uit onze tuin; verscheurd door de wind.
Illustratief voor mijn gevoel, want ik voel me alsof ik alle
kanten wordt opgetrokken.

Op de homepage van dit blog schreef ik dat ik over zowel leuke als minder leuke ervaringen zou schrijven. Tot nu toe zijn de posts over het algemeen positief, met misschien een kleine sneer naar het dorpsleven, maar zo'n internationale verhuizing doe je echt niet zomaar en natuurlijk loop je tegen problemen aan. Problemen die je had voorzien en problemen die je niet had verwacht en waar je al helemaal niet op zit te wachten!

Deze post zit al heel lang in mijn hoofd en uiteindelijk heb ik alles opgeschreven, maar publiceren vond ik ... ja eng denk ik, want dan wordt het zo echt. En ik vind het ook zwak van mezelf, want kom op zeg, er zijn veel ergere dingen in de wereld - en we hebben het afgelopen jaar toch genoeg in onze directe omgeving gezien.

En na een beetje googelen, want je wilt toch weten of je echt gek zit te worden en zo ja wat er tegen te doen is, vond ik onder andere onderstaand artikel op de site van Radio Nederland Omroep:

HEIMWEE ...

In de wolken

Flughafen Zurich - Observation Deck playground

Op Schiphol kun je het observatie platform gewoon oplopen. Zo niet in Zürich. Nadat we in de rij hadden gestaan om een entreekaartje te mogen kopen (!), moesten we een heuse security check doorstaan! Jas uit, schoenen uit, alles in een bakje op de band en door het poortje lopen. "Piep, piep, piep. Mevrouw kunt u even met mij meekomen?" Word ik gewoon in een hokje gefouilleerd! Vervolgens wordt er een heel relaas over mij uitgestort in het Zwitsers, waaruit ik kan opmaken dat ik mijn slavenarmband voortaan beter af doe als ik op reis ga, want die zorgt ervoor dat het alarm afgaat. Nou, ten eerste krijg ik die haast niet af en ten tweede heb ik nog nooit problemen gehad bij de 'echte' controles, dus... Eigenlijk is het best begrijpelijk dat ze zo streng controleren, want het Observation Deck ligt bovenop pier B. Je komt dus heel dicht bij de vliegtuigen en kunt de piloten in de ogen kijken.

Oz Bowling

Het is twee jaar geleden dat wij hebben gebowld. De laatste keer was in maart 2010 samen met de O'Connors, toen ik in verwachting was van Julia. De keer daarvoor kan ik me niet eens herinneren. Jesper heeft later in Canada nog wel eens een bowlingfeestje gehad, al was dat wat hem betreft absoluut geen succes. Het duurde toen een half uur voor we hem de baan op kregen. Op de Wii, die wij (Martijn en ik) van Sinterklaas hebben gekregen, gaat het super. Martijn's topscore is 230 geloof ik en die van mij rond de 200. Maar ja, dat is natuurlijk niet te vergelijken met het echte werk. Was het maar waar, dan was ik direct prof geworden!

Maar vandaag, aan het eind van de middag, is het er dan toch van gekomen. We hebben de stoute bowlingschoenen aangetrokken, Julia mocht haar gympen aanhouden, en deden een poging. Oz Bowling in Dielsdorf is een mooie baan; lekker ruim en de kindervangrail kan per speler omhoog of naar beneden, heel handig! Al hadden wij de bumpers achteraf ook best willen gebruiken! Ik had nog een extra handicap: Nadat Julia ons al heel wat keren had zien bowlen op de Wii, wilde ze nu zelf aan de slag. "Bal, bal, bal," klonk het de hele tijd, dus hebben we haar maar snel uitgelegd welke ballen ze mocht oppakken. 6 kilo ging best, ze was echt niet te houden. En dus vormden wij, net als in 2010, een team. Dat de bal in de goot belandde maakte voor haar niets uit. Als wij niet aan de beurt waren, rende ze het hele etablissement rond. Gelukkig was het niet al te druk!

Chloote

door Martijn

Zondag is Jesper voor de 2e keer naar de Kloten Flyers geweest. Zowaar was er voor de 2e keer in korte tijd een middag wedstrijd. Vorige keer verloren de Flyers voor een uitverkocht huis de derby tegen ZSC Lions, vandaag stond er een makkie op het programma tegen de Lakers in Rapperswil-Jona. Op zaterdagavond was de omgekeerde wedstrijd nog in 0-5 geëindigd dus we verwachtten veel goals.

Jesper had het weer erg naar zijn zin, houdt alles goed in de gaten maar de Zamboni blijft nog altijd een grote favoriet. In een van de pauzes zijn we dan ook naar de boarding gelopen zodat Jesper veel foto's ervan kon maken. Verder hebben we inkopen gedaan en heeft Jesper een Kloten t-shirt gekregen. Gelukkig is de teamnaam fonetisch geschreven....

O ja, een samenvatting van de wedstrijd is online te vinden hier en de "winter set" op flickr is ook weer bijgewerkt.

Cross-Border Shopping

Limmat in Zürich

Zo'n Zwitserse bankrekening is steeds interessanter; zeker nu de Euro nogal onstabiel is, blijft de Zwitserse Frank een erg veilige munt. Leuk voor je spaargeld, maar de dagelijkse boodschappen blijven toch schandalig duur hier. Reden voor ons (en met ons vele anderen) om regelmatig de grens over te gaan naar Duitsland.

Cross-border shopping: Een term waar we in Canada voor het eerst mee in aanraking kwamen. Veel kennissen van ons reden regelmatig naar de US, en stonden dan vaak uren te wachten bij de grens in Niagara, om 'aan de overkant' spotgoedkoop kleding in te slaan. Zelf hebben wij het nooit gedaan, want het vooruitzicht om urenlang aan de willekeur van de US douane overgeleverd te zijn, is niet echt aantrekkelijk.

Sportferien

Twee weken vakantie hebben ze hier. HELP! Wat moet je al die tijd doen? Sportvakantie heet het en veel families gaan dan ook een weekje skiën. Een vriendinnetje van Jesper ging op schaatsles (4 dagen, van 9-10 uur) op de ijsbaan van Bülach. Dat leek me ook wel leuk, maar ik zag mezelf dat niet doen met een onwillige Jesper. Gelukkig kon Martijn ook een paar dagen vrij nemen, zodat het niet allemaal op mij neerkwam. Samen zijn ze een dagje naar Alpamare geweest, een soort zwem/glijbanen paradijs een klein uurtje hier vandaan. Julia en ik gingen niet mee, want behalve de glijbanen is daar verder niets te doen en uiteraard is Julia nog veel te klein. (Gelukkig voor mij, want ik ben er ook geen liefhebber van.)

Er is ook weer sneeuw gevallen. Een flink pak dit keer en ook goede sneeuw om mee te spelen. En dus staat er nu een flinke sneeuwpop in onze achtertuin. Ik heb er maar snel een foto van gemaakt, want morgen gaat het geloof ik al weer dooien. Maar is het geen beauty? De rest van de vakantie is er veel tv gekeken en als Julia 's middags in bed lag hebben we samen geknutseld. Jesper is een echt knutselkind. Hij kijkt graag naar Mr. Maker op CBeebies en wil dan het liefst direct alles namaken. Hij heeft helaas ook allerlei onuitvoerbare (eigen) ideeën. Ik vind het ook wel leuk om te knippen en plakken enzo, maar soms gaat het zelfs mij te ver. Dit keer hebben we, gedeeltelijk samen met de buurkinderen, een schatkist gemaakt. Natuurlijk compleet met schatkaart en ik ben ook al ettelijke keren de achtertuin door gelopen op zoek naar de schat (toen er geen sneeuw meer lag.)

Aardbeving

Gisteravond om kwart voor 12, ik lag nog maar net in bed, hoorde ik een hard geluid en vervolgens schudde het hele huis op zijn grondvesten. Wat was dat? Reed er misschien een heel zware truck voorbij, of kwam de grote Airbus dit keer wel heel laag overvliegen? (Ik heb wel eerder trillende ramen gehad door dat onding.) Martijn kwam, met leesboek nog in zijn hand, naar boven gerend dus ik vroeg: "Voelde jij dat ook?" Ja, hij had het ook gehoord en gevoeld en dacht dat ik misschien uit bed was gevallen. Nou bedankt! En al scheelde het niet veel, dat was het toch niet.

De volgende dag lazen we op Facebook, en later ook in de kranten, dat er een aardbeving was geweest. Die optie was ook wel door mijn hoofd gegaan, maar daar houd je normaal toch geen rekening mee. Nu bleek dus dat het een beving was van 4.2 magnitude met het epicentrum in Zug, hemelsbreed ongeveer 35 kilometer ten zuiden van ons.


Heb ik dat ook eens meegemaakt. De beving in Canada op 23 juni 2010 (5.5 magnitude) heb ik gemist doordat ik in de auto zat en net over een zeer hobbelig Trafalgar Rd. reed.

Eindelijk sneeuw!

Even leek het erop dat het hier nooit zou gebeuren, maar na wat natte sneeuw die direct weer 'als sneeuw voor de zon' verdween, hebben we nu eindelijk een lekkere laag poedersneeuw liggen! Hooguit een centimeter of 5, maar goed genoeg voor de kinderen om in te spelen. Nu zien we dus ook uit alle hoeken en gaten van Oberweningen kinderen gewapend met slee naar de helling tussen de Chileweg en Chlupfwiesstrasse (onze straat) komen.

Vrijdag na de lunch wilde Jesper er voor het eerst heen en gelukkig waren er wat klasgenootjes met hun moeders aanwezig - Julia lag net in bed en de babyfoon redt het niet tot daar, dus nadat ik de eerste twee runs had bekeken, moest ik snel weer terug. Na een uurtje kwam Jesper enigszins verkleumd terug, maar hij had het naar zijn zin gehad! Zaterdag na de lunch zijn we met het hele gezin gegaan en vreemd genoeg was het toen uitgestorven! Even later kwamen nog wel Anouk en Lisa (met een vriendinnetje) sleeën. Ook Julia is een paar keer, samen met Martijn op de oude slee, de helling af geweest; ze vindt het geweldig en werd zelfs boos als Martijn een keer zonder haar, snel dus, vertrok. Maar het werd toch duidelijk tijd voor haar middagslaapje, dus na een half uurtje heb ik Martijn en Jesper achter gelaten.

De rest van het weekend hebben de kinderen nog regelmatig buiten gespeeld. Het was ook heerlijk zonnig, ik zou bijna zeggen Canadees weer. Een verademing na al die grauwe maanden hier in het Wehntal! Julia vind de sneeuw geweldig. Als we nu een stukje gaan wandelen kom ik niet ver. Elke meter bukt ze zich om een vlokje op te rapen en dan vervolgens "Ee, teej" weer weg te gooien. En als ze het niet weggooit, eet ze het op. Gelukkig is het verse sneeuw!

Zwitserse grondigheid

Een van de dingen waar Zwitserland om bekend staat is dat de treinen altijd op tijd rijden - maar dat komt natuurlijk door al die mooie (en gruwelijk dure) horloges die ze hier maken. Zelf heb ik ondertussen ondervonden dat Swiss Post kwalitatief ook erg goed is. Niet dat de postbode hier elke dag stipt om 10 uur mijn post brengt, maar grondig zijn ze wel.

Zo kreeg ik in december al eens een kerstkaart volledig in plastic verpakt; op de opgeplakte mededeling stond dat de envelop beschadigd bij het sorteercentrum was binnengekomen en of we alstublieft hun excuses wilden aanvaren. Vorige week belde mevrouw Swiss Post aan. Ze had een brief voor mevrouw Bekker op dit adres, en of ik dat was... Op onze brievenbus staat namelijk "Familie Diependaal". In het afgelopen half jaar heb ik niet één poststuk gekregen dat niet voor een van ons was bestemd. En, de post is niet duur! Zeker vergeleken met de woekerprijzen die ze in Canada rekenen.

Sleetje rijden in Sattel

15 januari: Jesper op de Mostelberg met zicht op de Aegerisee

Zondag 15 januari had Martijn zin in schlitteln (sleeën), maar omdat hier geen sneeuw lag, moest hij het een uurtje zuidelijker zoeken: in Sattel. Collega S. woont daar en die had al eens verteld dat we dat zeker moesten komen doen. Nu hebben we het ook niet over een kinderachtig heuveltje; vanuit het dalstation in Sattel (800 m.) moet je met de Drehgondelbahn Stuckli Rondo -de eerste draaiende gondelbaan ter wereld- naar de Mostelberg (1191 m.). Vandaar slee je 3,5 kilometer terug naar het beginpunt. Jesper zag dat ook wel zitten, dus vertrokken ze met zijn tweeën. Het was heerlijk weer, koud maar zonnig en ze zijn dan ook een paar keer de heuvel op en af gegaan. Elke keer iets sneller! Het was bijzonder om te zien dat het merendeel van de mensen een ouderwetse houten slee gebruikt. Zo ook Martijn en Jesper. Ja, die slee is ondertussen zeker 35 jaar oud, maar hij doet het nog prima! Hij laat alleen wat roestsporen achter!

We zoeken de sneeuw op

Vrienden van ons zitten regelmatig in het Zwarte Woud. Voornamelijk omdat hij er kan jagen en het natuurlijk een mooie omgeving is. En laat hun 'vaste stekkie' nu maar een uurtje bij ons vandaan zijn! Dus zo kwam het dat ze afgelopen zomer al bij ons kwamen lunchen toen wij nog druk bezig waren met uitpakken. Sterker nog: De kids en ik waren de avond ervoor pas aangekomen.

Een paar dagen geleden kreeg Martijn een mailtje dat ze weer in de buurt waren. Of wij soms zin hadden om langs te komen, dan konden de kinderen samen in de sneeuw spelen. Sneeuw? Ja, daar dus wel! Hier in het dal is pas één keer 2 centimeter gevallen en dat bleef ook niet lang liggen. Dus gooiden wij vanmorgen de achterbak vol met alle in huis aanwezige sledes, de snow suits en wat er nog meer nodig kon zijn. Na een paar keer heen en weer lopen hadden we alles. We gingen maar een half dagje weg toch?

2011 in review

2011 was een hectisch jaar vol veranderingen. Voor  mij persoonlijk erg emotioneel en ik ben blij dat het achter ons ligt!

Het begon eigenlijk eind 2010 toen we hoorden dat we Canada zouden moeten verlaten en in Zwitserland gingen wonen. Onze makelaar was van mening dat we ons huis al in maart moesten listen en dus moesten snel alle voorbereidingen daarvoor worden getroffen. Dat hield in heel veel opruimen en alvast in dozen opslaan, het halve huis laten verven, uitgebreid schoonmaken en dat allemaal in die paar uurtjes dat Julia overdag sliep en Jesper op school zat. Zeer vermoeiend, maar het resultaat was ernaar en we verkochten ons huis op de eerste dag.

Ondertussen moesten we op zoek naar een nieuw huis in Zwitserland en dat was een hele opgave, want de vraag hoeveel kun je besteden en waar wil je wonen (en maak daar een goede inschatting van, want je kent het land, de cultuur, de kosten van levensonderhoud en de omgeving niet) werd bemoeilijkt door het zeer beperkte aanbod. In april heeft Martijn binnen een week ongeveer 10 huizen bezocht in even zoveel dorpen/stadjes, en er een uitgezocht dat aan de meeste criteria voldeed. Eind mei begon hij met zijn nieuwe job (een maand eerder dan ons eerst was verteld; Dag vakantie!) en deed ik alle voorbereidingen voor de verhuizing aan de andere kant van de oceaan.

De laatste week van juni was het gezin weer compleet en we hielden ons laatste Farewell Party. We namen afscheid van alle mensen die wij de jaren ervoor hadden leren kennen en natuurlijk van school, day care en als laatste ons vertrouwde huis. Op 30 juni, Jesper's laatste schooldag, stapten we in het vliegtuig en lieten Canada achter ons. Onderweg 'vierden' we Julia's eerste verjaardag... Onze Canada Day baby heeft direct haar eerste feestdag moeten missen.

Een weekje nog was het gezin samen in een leeg huis in Oberweningen, bezocht Jesper alvast een keer zijn toekomstige school en toen gingen we naar Nederland. Drie weken zaten de kinderen en ik gezellig bij familie en vooral de oma's en opa genoten daar ontzettend van. Nadat onze meubels in Zwitserland waren aangekomen kwam Martijn ons ophalen om aan ons 'Zwitserleven' te beginnen. En dat was, en is nog steeds, heel erg wennen. Voelde ik me in Canada bijna direct thuis, dat gevoel heb ik hier na bijna 6 maanden nog niet. Wat mij betreft kan 2012 alleen maar beter worden. Hoop ik.

Ik wil jullie allemaal in ieder geval een gelukkig en vooral gezond 2012 toewensen! Maak er wat moois van!