We zoeken de sneeuw op

Vrienden van ons zitten regelmatig in het Zwarte Woud. Voornamelijk omdat hij er kan jagen en het natuurlijk een mooie omgeving is. En laat hun 'vaste stekkie' nu maar een uurtje bij ons vandaan zijn! Dus zo kwam het dat ze afgelopen zomer al bij ons kwamen lunchen toen wij nog druk bezig waren met uitpakken. Sterker nog: De kids en ik waren de avond ervoor pas aangekomen.

Een paar dagen geleden kreeg Martijn een mailtje dat ze weer in de buurt waren. Of wij soms zin hadden om langs te komen, dan konden de kinderen samen in de sneeuw spelen. Sneeuw? Ja, daar dus wel! Hier in het dal is pas één keer 2 centimeter gevallen en dat bleef ook niet lang liggen. Dus gooiden wij vanmorgen de achterbak vol met alle in huis aanwezige sledes, de snow suits en wat er nog meer nodig kon zijn. Na een paar keer heen en weer lopen hadden we alles. We gingen maar een half dagje weg toch?

Voor de grensovergang met Waldshut stonden we in de file. Geen zorgen: Het zijn vast allemaal Zwitsers die goedkoop boodschappen gaan doen in Duitland, en inderdaad, even verderop konden we weer doorrijden. Ondertussen begon het te sneeuwen en konden we in de stemming komen. Helemaal toen we achter een sneeuwschuiver kwamen te rijden en het bijna onmogelijk bleek die in te halen dankzij de tweebaans-slingerweg en een geinig knalrood Mini Coopertje zonder lef voor ons. Ondanks dit kwamen we maar 5 minuten te laat op onze bestemming, Lenzkirch, aan.

In hotel Ruhbühl hebben de kinderen een uur lang gekegeld - niet gebowld, nee, gekegeld. Ook Julia deed een poging, maar verder dan de bal oppakken (en vervolgens net naast haar voeten laten vallen) kwam ze niet. Daarna genoten we een etage hoger van een lekkere lunch met veel schnitzels. Ondertussen hebben we elkaar bijgepraat over het leven in Zwitserland en Nederland. Gelukkig voor de kinderen hoefden ze hier niet de hele tijd bij te blijven zitten; in de kelder was een kleine speelhoek ingericht waar ze zich even konden uitleven.

Maar we hadden onze hele winteruitrusting natuurlijk niet voor niets meegenomen. Na de lunch reden we in colonne naar het vakantiehuisje (appartement) van M. en N. in Kappel. Eerst binnen de hond begroet en bewonderd (want nooit 'live' gezien), al was dat geen onverdeeld succes; hond was erg blij dat zijn baasjes terug waren en blafte en rende dat het een lieve lust was. Helaas kon Julia zijn enthousiasme niet waarderen! Goed, snel omkleden en gewapend met wel 4 sledes (twee ouderwetse houten en twee snelle nieuwerwetse) liepen we 5 minuten verder naar een heuveltje. Ik denk dat we daar toch zeker een uurtje bezig zijn geweest. Toen Julia overduidelijk moe werd en niet meer van de sneeuw kon genieten -ze had vandaag ook nog niet geslapen, eigenwijs kind- en mijn tenen in ijsblokjes waren veranderd, mocht iedereen nog een laatste keer met Jesper's Zipfy. Even opwarmen in het appartement, uiteraard viel Julia toen in slaap, alle natte kleding uit en toen de auto in.

M. had een heel goede beurt gemaakt bij Jesper, want hij gaf hem een huls (van een kogel) mee. Erg cool vond Jesper en hij wil deze dan ook de eerstvolgende Zeigitag (show and share) meenemen. Doordat het zo gezellig was en de kinderen zo heerlijk aan het spelen waren is het later geworden dan we eigenlijk hadden gewild. Nu moesten we in het donker naar huis rijden. Leuk op die onverlichte wegen en als je dan ook nog eens in erg dichte mist rijdt.... Ik was blij toen we weer wat lager reden en beter zicht hadden! Maar, al met al was het een geslaagde dag!