... en wegwezen!

Jesper 's ochtends vroeg in de lege container

Het zit erop: Alle spullen zijn ingepakt, de dozen genummerd en in de container geladen. Woensdagochtend al voor 8 uur kwam de container aan en na een dag hard werken (voor Canadese begrippen dan) ging onze inboedel om 16.45 uur op weg naar Brampton. Daar gaat hij op de trein naar Montreal, vervolgens met de Maersk Penang naar Rotterdam, over de Rijn naar Zwitserland en dan nog een klein stukje trucken naar ons nieuwe huis waar alles hopelijk eind juli in goede staat aankomt. (We zijn niet zo heel erg ondersteboven van de inpaktechnieken van dit verhuisbedrijf, dus we zien wel waar het schip strandt, haha!)

Onverwacht werden we bij de familie De Paz uitgenodigd voor het avondeten: Gezellig, gemakkelijk en leuk voor Jesper, want zo kon hij nog wat extra tijd met zijn vriendinnen doorbrengen. Ondertussen waren de nieuwe bewoners gearriveerd* en al snel werd er bij hen aangebeld door wat vriendjes van Jesper (en Jesper zelf ook). Het is te hopen dat ze zich niet al te vaak vergissen en onthouden dat Jesper daar niet meer woont.

Omdat we de overdracht van ons huis, op verzoek van de kopers, één dag hebben vervroegd slapen we nog een dag in het hotel. Vanochtend was het Jesper's allerlaatste schooldag op PJP. Dit keer was het afscheid van zijn vriendjes dus echt definitief. Jesper begint toch ook wel een beetje nerveus te worden denk ik, want hij wordt steeds meer baldadig. Nog even de tijd doden en dan vliegen we straks om 21.05 met Air Canada naar Zürich.

* De overdracht gaat hier anders dan in Nederland. Maandagochtend hadden we al een set sleutels bij onze advocaat achtergelaten. Zij geeft ze door aan de advocaat van de kopers, die ze weer aan hen overhandigt en de resterende sleutels hebben we in huis neer gelegd. Even een belletje dat we klaar waren en dat ze in het huis konden en dat was het.

Inpakken ...

We hebben 3 huizen en toch heb ik even geen thuis ...

Ik schrijf dit vanachter het bureau in ons tijdelijk onderkomen in Staybridge Suites in Oakville. Gisterochtend, na het bezoek aan de advocaat waar we alle verkooppapieren moesten tekenen en één set sleutels inleveren, kwamen de verhuizers. Vijf man sterk en wat was het een bizar gezelschap!

De voorman: Een grote, stevige man van middelbare leeftijd, baard en petje op. De andere twee leden van (vermoedelijk) zijn vaste team waren jonge knullen: Een Canadees (?) en een nogal schuchter Mexicaan-achtig type. Als laatste nog de twee free-wheelers: Vriendelijke overgrootvader van middelbare leeftijd met rottende tanden, bierbuik en een ongetemde krullenbos en nummer twee schat ik iets jonger in (met een dochter van 22) tenger, bijna uitgemergeld, figuur met een grijs sikje in een vlechtje gedraaid.

Farewell party #4 en #5

The ladies from Falkland Crescent

Het was een druk weekend dat vrijdag begon met een girls night out: Onder het genot van wings en bier/wijn werd er door Alanna, Tracy, Kristine, Tina, Sue en Onoma getoost op mijn verhuizing naar Zwitserland. Het was gezellig, dit hadden we veel eerder en vaker moeten doen!

En we blijven gedag zeggen; wat een drama! Na Jesper's feestje vorige week is het nu de beurt aan de volwassenen. Alle buren en vrienden waren uitgenodigd voor een hapje en een drankje. De bedoeling was om zo ook onze drankvoorraad op te maken, maar dat is niet gelukt; Niet iedereen kon komen en sommigen kwamen alleen even snel gedag zeggen, maar het was toch gezellig druk. En de overgebleven drank raken we vast nog wel kwijt.



Toen het huis weer leeg was moesten we snel alles opruimen en nog een beetje schoonmaken, want morgen beginnen de verhuizers. Inderdaad niet de ideale planning, ik weet het, maar het kon gewoon niet anders.

Gescheiden huishoudens week 3

Na een lang Pinksterweekend in Zurich moest ik dinsdag weer gewoon werken. Midden op de dag nog snel naar huis gegaan omdat er eindelijk een technische man kon komen van UPC. Nadat hij woensdag en donderdag nieuwe kabels had gelegd had ik eindelijk digitale tv, twee dagen lang... Vanaf zaterdag deed 'ie het niet meer; de techniker schijnt dinsdag weer langs te komen....

Woensdag hebben we (Erik en ik) een toeristische rit gemaakt: Via Winterthur zijn we naar St. Gallen gereden om de branch te bezoeken. Daarna zijn we langs Liechtenstein naar Buchs gereden alwaar we in de warme zon hebben geluncht en weer een branch bezocht. Terug zijn we over de zuidkant van Zurich gereden (langs de mooie Walensee), maar helaas waren we net iets te laat waardoor we in de grote Zurich file kwamen. Ik ben 's avonds nog wel naar voetbal training geweest, maar het was een beetje te benauwd voor het mooie en dus zijn we bijtijds gestopt, het was toch de laatste officiële training van het jaar. Bij terugkomst werd ik nog door een buurman geroepen. Hij had van Ursula gehoord dat ik voetbal en speelt zelf in het veteranen team. Uiteraard stond hij erop dat ik gezellig met hem en zijn vrouw een biertje kwam drinken op hun terras. Het was gezellig, helaas waren er te veel wolken om de zon/maan (?) verduistering te kunnen zien vanuit ons dal.

Farewell Party #3

"Ants in your pants" is in Noord-Amerika een uitdrukking voor onrustige, drukke kinderen. Je weet wel van die types die niet stil kunnen zitten en de kamer door lijken te stuiteren. Ook wel Jespers genoemd! En wat doe je daar als ouder mee? Die slinger je een ruimte in waar ze zich helemaal kunnen uitleven (lees: weinig kwaad kunnen) en waar jij ook de rotzooi niet hoeft op te ruimen. Zie daar de uitvinding van de eeuw: De Indoor Playground!

Antz in your Pantz is de naam van de Indoor Playground waar vandaag Jesper's afscheidsfeestje was.

En nog een Pinksterdag

Dat wil zeggen, voor het Europese deel van het gezin. In Canada doet men niet aan Pinksteren en dus is het een gewone schooldag.

Gisteravond is de verjaardag van Willemien heel gezellig verlopen, waardoor ik vanmorgen heerlijk langzaam wakker ben geworden en op het gemak de autofolders in bad ben gaan lezen. Daarna aan de arbeid en de tv kast voor beneden en het nachtkastje van Amanda in elkaar gezet. Tussendoor ook de was gedaan en kennis gemaakt met de dochter van onze achterbuurvrouw. De buurvrouw is 86 en volgens haar dochter zullen we weinig overlast van haar hebben, en ja, ze vind het leuk als kinderen buiten spelen.

Op een mooie Pinksterdag ...

Hoe vaak heb ik dat nummer wel niet moeten horen op een van de beruchte bandjes van pa.... In ieder geval, vandaag is het eerste Pinksterdag en alweer heel wat jaar geleden dat ik dan een heel weekend lang ergens rondliep voor een (buitenlands) voetbal toernooi.

Zicht op Oberweningen en Schofflisdorf

Toen ik vanmorgen wakker werd scheen de zon, het was net in de 20 graden en dus moest ik wel de deur uit. Voor morgen is er regen voorspelt, dus het laatste nachtkastje en de tv kast kunnen ook dan in elkaar worden gezet. Eerst had ik allerlei wilde plannen om richting de bergen te rijden voor een wandeling om dan 's middags op de terugweg naar de verjaardag van Willemien te gaan. Maar waarom niet gewoon vanaf huis? Dus weer naar de Hochwacht, maar nu de lange route vanaf huis.

Gescheiden huishoudens week 2

Na mijn uitgebreide inkoop actie bij IKEA had ik de zondag gereserveerd om veel te schroeven (maakt toch geen lawaai). Ik had zaterdag voor de zekerheid al extra schroevendraaiers gekocht, omdat die ik had meegenomen uit Canada een beetje groot waren voor de Ikea commode. Dus, nachtkastje in elkaar, vervolgens een lattenbodem en toen lokte het mooie weer...

Met de auto ben ik naar parkeerplaats Linden gereden, tussen Regensberg en Boppelsen, om van daar de kortste wandelroute te nemen naar de Hochwacht, de grote bal die op de heuvel staat achter ons huis. Het was zondag en ik was niet de enige met dat idee. Maar de wandeling ging makkelijk en dus kwam ik nog redelijk fris boven om lekker een pannetje Rosti te eten. Weer thuis kon ik het bed zelf en de 2e lattenbodem in elkaar zetten en ons nieuwe bed opmaken. Dit nieuwe bed van Ikea is van een wat zwaardere kwaliteit als dat wat we in Canada hadden gekocht; het voelt goed aan, maar door alle nieuwe soorten schroeven en dubbele zekeringen ben je een stuk langer bezig iets in elkaar te zetten.

Gescheiden huishoudens week 1

Ondertussen zit de eerste week erop en hebben wij hier in Canada allemaal ons ritme weer gevonden. De eerste dagen had ik het best wel moeilijk als ik Martijn aan de telefoon had. We zitten nu eenmaal in een situatie waar we niet echt zelf voor hebben gekozen en die verre van ideaal is.

Ik alleen met de kinderen dat gaat nog wel; natuurlijk is het druk, maar, op de ochtend- en avondspits na, ook weer niet zo heel anders dan normaal  en wanneer ik me bedenk dat genoeg moeders (of vaders) het altijd in hun eentje moeten doen, dan heb ik niets te klagen toch? Ik vind het vervelender dat Martijn daar nu alles in zijn eentje moet uitzoeken en het huis moet voorbereiden op onze komst. Ik had graag samen met hem de lokale IKEA leeg gekocht hoor!