Fietsenstalling

En dat is 3...

Zmorge in Regensberg

De buitenkant van de Oberburg

"Znüni is het woord voor ochtendsnack, Zvieri is het vieruurtje, dus Zmorge zal wel ontbijt of brunch zijn," dacht ik. Al een paar keer hadden we borden met die term erop langs de weg zien staan, dus toen het zondag mooi weer was en we toch een paar uur niets te doen hadden, zijn we Regensberg ingereden. Nou ja, ingereden, het Middeleeuwse centrum is autovrij, dus we parkeerden bij de Unterburg - juist, het deel van de stad dat lager dan de burcht ligt.

Vanaf ons balkon kunnen we Regensberg zien: Idyllisch gelegen boven op de Lägern (heuvelrug). Die strategische positie was ook de reden dat ene Heer Lütold V von Regensberg het stadje in 1244 stichtte. Van onze buurman had ik al vernomen dat de bewoners zich ook letterlijk ver boven 'zij uit het dal' verheven voelden. Maar daar was vandaag niets van te merken.

Nadat we op het laatste stukje Unterburg van het uitzicht richting Uetliberg en Alpen (wel erg ver weg, maar het was helder!) genoten, liepen we via de stadspoort de Oberburg op. Het is overduidelijk een welvarend stadje met bijzonder goed onderhouden oude panden. In een daarvan is een wijnacademie gevestigd. Regensberg kan zich ook eigenaar noemen van de diepste (57 meter) waterput van Zwitserland. Ja, dat zijn de toeristische hoogtepunten hoor, 't is dat het maar 5 minuten van ons huis is!

The boy who cried wolf

In de Zwitserse keuken wordt veel gebruik gemaakt van noten (we kregen al eens een overheerlijke notentaart van de buren als dank voor het verzorgen van de katten) en kaas, waaronder ook veel geitenkaas. En laat Jesper nu voor beide allergisch zijn. Zijn allergie voor pinda's en noten is bekend sinds hij 9 maanden jong was, de geitenkaas allergie werd vandaag bevestigd...

Even na 12 uur kwam Jesper thuis voor lunch. Meestal wil hij NU eten, maar aangezien ik hem liever vraag waar hij trek in heeft, moet ik het toch echt eerst nog maken. Dus schuif ik hem altijd alvast wat ham en kaas toe. Ik had voor mezelf een lekkere boterham met geitenkaas bedacht en gaf hem daar dus een plakje van: "Hier, dit lust je ook vast wel." (In Canada was harde geitenkaas voor bv op brood niet te krijgen, dus dit was een eerste keer voor hem) En uiteraard riep hij direct, zoals zo vaak als hij iets (nieuws) te eten krijgt: "Bah, vies, ik vind het niet lekker." Daar reageer ik niet eens meer op, net als op het hysterische tafereel dat volgde. Toen het gezeur en gehuil wat lang aanhield, ging ik naar hem toe om hem eens goed de waarheid te vertellen en zag dat hij stond te kwijlen. "Ja kom Jesper doe eens even normaal zeg, slik gewoon door, neem een slokje water, dan ben je die vieze smaak zo kwijt!"

Die Schule hat angefangen

Nadat de kennismakingsochtend een maand geleden bijzonder goed was verlopen, hoopten we op een herhaling daarvan. Maar we vreesden het ergste. Martijn had de hele dag vrijgenomen; niet alleen om te helpen Jesper naar school te krijgen, maar we moesten ook nog mijn bankpas aanvragen en credit cards voor ons beiden en dat kon alleen bij het filiaal in Glattbruck, naast het kantoor van K+N.

De eerste schooldag was een groot succes! 's Ochtends vroeg hij nog wel of ik mee naar binnen ging - ja, om een foto te maken- maar toen de juf boven op de trap de absentielijst doornam, en iedereen na het afroepen van zijn naam de klas in verdween, keek hij niet meer op of om en deed gewoon de andere kinderen na. Ik heb nog even met zijn lerares Duits staan praten (2 x per week bijles) en hij is echt niet voor me terug gekomen. Eerlijk gezegd was ik daar nogal verbaasd over, maar hé, liever zo dan anders!

Om 11.50 konden we hem ophalen. Weer bereidden we ons voor op een hoop gezeur in de trant van "ik wil morgen echt niet," maar hij kwam vrolijk naar buiten en op onze vraag hoe het was zei hij "goed!" Ongelofelijk...

De vakantie is bijna voorbij

De afgelopen week heeft Jesper veel met de buurkinderen gespeeld. Ondanks dat hij de tweeling niet verstaat hebben ze het toch naar hun zin met zijn drieën. Met een paar woorden Duits en wat handen- en voetenwerk kom je een eind blijkbaar. Was zijn moeder maar zo dapper! (Natuurlijk wissel ik wel wat woorden met de buren enzo, maar mijn beperkte woordenschat belemmert me toch aardig. Dan helpt het ook niet dat ik zo'n pietje precies ben)

Gisteren waren we op een tweejaarlijkse bijeenkomst in het gemeentehuis, georganiseerd door de gemeente om alle nieuwkomers welkom te heten in het dorp. Ja echt! Maar dat kan met zulke inwoneraantallen natuurlijk makkelijk. Ik was wel verbaasd hoe vol de raadzaal zat en met voornamelijk jonge gezinnen ook nog. Van de toespraak heb ik helaas niets verstaan, want in Zwitsers-Duits, alleen 1 vraag uit het publiek was duidelijk: Waar het wapen van Oberweningen vandaan komt (een soort van zwarte piet op een gele achtergrond), maar dat wist de goede man niet. Aansluitend konden we onder het genot van een drankje en iets te knabbelen nog wat informatie verkrijgen over activiteiten in de gemeente. Daarmee waren we dus snel klaar, al heeft STV Wehntal (Sport und Turnverein) aardig wat te doen. Er werd me al verteld dat er op donderdagavond wordt gesport door "vrouwen zoals ik", dertiger (bijna veertiger) met kind(eren). Wie weet is het wat.

Even geen dozen!

Wilhelm Tell Jr.

De afgelopen twee weken heb ik aardig wat dozen uit kunnen pakken en er stond zo ondertussen dan ook een aardige stapel platgemaakt karton en dozen met inpakpapier in de logeerkamer. Gisterochtend is die hele berg opgehaald door het verhuisbedrijf. Heerlijk, kan ik tenminste weer ademhalen! Wat blijft zijn vooral dozen met boeken, wat babyspul en sport gerelateerde handel. Nou, dat heeft geen haast.

Martijn heeft eerst zijn wekelijkse ritje naar Hohentengen in Duitsland gemaakt om goedkoop (wordt steeds goedkoper!) boodschappen in te slaan. Na de lunch zijn de mannen het buitenbad (Badi) in Niederweningen wezen verkennen, terwijl Julia en ik even genoten van de rust. Toen ze enthousiast en opgefrist terug kwamen zijn we met zijn allen naar Kaiserstuhl gereden.

Het Zwitserleven begint ...

Het resultaat van 2 dozen uitpakken!

De thuiskomst was dramatisch. Nou ja, niet direct, de begane grond zag er op het eerste oog goed uit. Pas nadat ik na het eten een rondje ging lopen en erachter kwam dat er echt bijzonder weinig was uitgepakt. En nog erger, dat er nog veel lege kasten waren en de kasten die wel gevuld waren vol stonden met dingen die absoluut niet bij elkaar hoorden. Ik heb echt een potje zitten janken en Martijn voor van alles en nog wat uitgemaakt! Nadat ik even als een kip zonder kop heb rond gelopen heb ik eerst de keuken maar een beetje op orde gebracht. Martijn, die zich met de kinderen boven had verschuild, heeft onze kleding in de kast gehangen/gelegd (ja echt, zelfs dat was niet gedaan).

Aan de telefoon vertelde Martijn toen natuurlijk al dat het erg was en nu ik zelf dozen aan het uitpakken ben, zie ik ook hoe waardeloos ze hebben ingepakt. Zelfs sommige kratjes/manden die in Canada gevuld waren (met bijv. speelgoed van Jesper of allerlei decoratiemateriaal) zijn tijdens het inpakken leeggehaald en over allerlei dozen verdeeld. En dat terwijl ik de weken voor de verhuizing zo mijn best had gedaan alle spullen die bij elkaar hoorden ook bij elkaar te leggen. Kost zoveel extra tijd en zie het maar weer snel op de juiste plek te krijgen. Nee, dit verhuisbedrijf komt er bij mij niet meer in!!!

Bezoek aan Nederland

Aangezien het waarschijnlijk nog 3 weken duurt voor onze spullen in Zwitserland aankomen, we geen zin hebben zo lang in een bijna leeg huis te wonen en we onze familie al bijna twee jaar niet hebben gezien, rijden we zaterdag 9 juli via Duitsland naar Nederland.

Helaas zat de reis een beetje tegen; die suffe Duitsers hadden zonder vooraankondiging zomaar een snelweg afgesloten. Dan sta je dus 2 1/2 uur in de file, terwijl je bedenkt "Er moet wel een flink ongeluk zijn gebeurd, gelukkig zijn wij er niet bij betrokken", om er vervolgens achter te komen dat iedereen via de vluchtstrook de weg afmoet omdat de weg dus is afgesloten. Aaaargh! Stukje binnendoor rijden naar een volgende oprit en ja! Vol gas gingen we verder. Om er na een paar kilometer achter te komen dat we er weer worden afgeleid. Waarom wordt zo'n oprit dan niet gesloten? Is dit toeristje pesten ofzo? Op het tijdstip dat we gehoopt hadden in Rijswijk te zijn, waren we nu nog onder Keulen. Helaas.

Dus zat ik pas om 10 uur 's avonds aan de thee met lang begeerde moorkop(!) En had oma na een zenuwslopende dag/avond voor het eerst haar kleindochter gezien - de laatste was nog klaarwakker trouwens. Ja, dat moment heb ik mooi gemist. Ik was nog druk bezig met de auto uitladen.

De volgende dag was gevuld met bezoek; Nadat we zusjes huis + tuin hadden versierd zijn we naar de (schoon)ouders gegaan om (overgroot)oma en tante gedag te zeggen, 's middags vierden we de verjaardag van Julia met de hele familie. En vooruit, nu we toch allemaal bij elkaar zijn, ook Jesper's verjaardag maar alvast gevierd. Ze zijn allebei ontzettend verwend, maar het was voor ons vooral gezellig iedereen te zien. En super leuk dat Nicole haar moeder had meegenomen!