Sleetje rijden in Sattel

15 januari: Jesper op de Mostelberg met zicht op de Aegerisee

Zondag 15 januari had Martijn zin in schlitteln (sleeën), maar omdat hier geen sneeuw lag, moest hij het een uurtje zuidelijker zoeken: in Sattel. Collega S. woont daar en die had al eens verteld dat we dat zeker moesten komen doen. Nu hebben we het ook niet over een kinderachtig heuveltje; vanuit het dalstation in Sattel (800 m.) moet je met de Drehgondelbahn Stuckli Rondo -de eerste draaiende gondelbaan ter wereld- naar de Mostelberg (1191 m.). Vandaar slee je 3,5 kilometer terug naar het beginpunt. Jesper zag dat ook wel zitten, dus vertrokken ze met zijn tweeën. Het was heerlijk weer, koud maar zonnig en ze zijn dan ook een paar keer de heuvel op en af gegaan. Elke keer iets sneller! Het was bijzonder om te zien dat het merendeel van de mensen een ouderwetse houten slee gebruikt. Zo ook Martijn en Jesper. Ja, die slee is ondertussen zeker 35 jaar oud, maar hij doet het nog prima! Hij laat alleen wat roestsporen achter!

We zoeken de sneeuw op

Vrienden van ons zitten regelmatig in het Zwarte Woud. Voornamelijk omdat hij er kan jagen en het natuurlijk een mooie omgeving is. En laat hun 'vaste stekkie' nu maar een uurtje bij ons vandaan zijn! Dus zo kwam het dat ze afgelopen zomer al bij ons kwamen lunchen toen wij nog druk bezig waren met uitpakken. Sterker nog: De kids en ik waren de avond ervoor pas aangekomen.

Een paar dagen geleden kreeg Martijn een mailtje dat ze weer in de buurt waren. Of wij soms zin hadden om langs te komen, dan konden de kinderen samen in de sneeuw spelen. Sneeuw? Ja, daar dus wel! Hier in het dal is pas één keer 2 centimeter gevallen en dat bleef ook niet lang liggen. Dus gooiden wij vanmorgen de achterbak vol met alle in huis aanwezige sledes, de snow suits en wat er nog meer nodig kon zijn. Na een paar keer heen en weer lopen hadden we alles. We gingen maar een half dagje weg toch?

2011 in review

2011 was een hectisch jaar vol veranderingen. Voor  mij persoonlijk erg emotioneel en ik ben blij dat het achter ons ligt!

Het begon eigenlijk eind 2010 toen we hoorden dat we Canada zouden moeten verlaten en in Zwitserland gingen wonen. Onze makelaar was van mening dat we ons huis al in maart moesten listen en dus moesten snel alle voorbereidingen daarvoor worden getroffen. Dat hield in heel veel opruimen en alvast in dozen opslaan, het halve huis laten verven, uitgebreid schoonmaken en dat allemaal in die paar uurtjes dat Julia overdag sliep en Jesper op school zat. Zeer vermoeiend, maar het resultaat was ernaar en we verkochten ons huis op de eerste dag.

Ondertussen moesten we op zoek naar een nieuw huis in Zwitserland en dat was een hele opgave, want de vraag hoeveel kun je besteden en waar wil je wonen (en maak daar een goede inschatting van, want je kent het land, de cultuur, de kosten van levensonderhoud en de omgeving niet) werd bemoeilijkt door het zeer beperkte aanbod. In april heeft Martijn binnen een week ongeveer 10 huizen bezocht in even zoveel dorpen/stadjes, en er een uitgezocht dat aan de meeste criteria voldeed. Eind mei begon hij met zijn nieuwe job (een maand eerder dan ons eerst was verteld; Dag vakantie!) en deed ik alle voorbereidingen voor de verhuizing aan de andere kant van de oceaan.

De laatste week van juni was het gezin weer compleet en we hielden ons laatste Farewell Party. We namen afscheid van alle mensen die wij de jaren ervoor hadden leren kennen en natuurlijk van school, day care en als laatste ons vertrouwde huis. Op 30 juni, Jesper's laatste schooldag, stapten we in het vliegtuig en lieten Canada achter ons. Onderweg 'vierden' we Julia's eerste verjaardag... Onze Canada Day baby heeft direct haar eerste feestdag moeten missen.

Een weekje nog was het gezin samen in een leeg huis in Oberweningen, bezocht Jesper alvast een keer zijn toekomstige school en toen gingen we naar Nederland. Drie weken zaten de kinderen en ik gezellig bij familie en vooral de oma's en opa genoten daar ontzettend van. Nadat onze meubels in Zwitserland waren aangekomen kwam Martijn ons ophalen om aan ons 'Zwitserleven' te beginnen. En dat was, en is nog steeds, heel erg wennen. Voelde ik me in Canada bijna direct thuis, dat gevoel heb ik hier na bijna 6 maanden nog niet. Wat mij betreft kan 2012 alleen maar beter worden. Hoop ik.

Ik wil jullie allemaal in ieder geval een gelukkig en vooral gezond 2012 toewensen! Maak er wat moois van!